Paddo - Magic Mushroom - Psilocybine

3 Heilig of Leuk

Plukten de mensen tienduizenden jaren geleden de Paddo's alleen voor bepaalde ceremonies of was het een soort snoepgoed? De geschiedenis van de mensheid is in dit opzicht niet erg duidelijk. Er zijn echter genoeg aanwijzingen dat vele religies een of andere vorm van psychedelische trance gebruikten; zoals de wijn in Dyonisysche rituelen, tabak bij Noord-Amerikaanse Indianen, het veel beschreven Soma in het oude India en mogelijk moederkoorn (ergot, waar men later LSD uit maakte) bij de Griekse Elyseesche mysterien. Gebruik van `drugs', speciale kruiden of drankjes om een religieuze piek-ervaring te bereiken, blijkt veel te zijn voorgekomen. Zo schrijft de Hindoe wijsgeer Patanjali in de Yoga-soetra dat magische planten bruikbaar zijn voor het ontwikkelen van siddhi's (bijzondere krachten) zoals vliegen, en misschien heeft de naam vliegenzwam bij ons iets te maken met het `vliegen' van de heksen. R. Gordon Wasson stelde dat religies het gevolg zijn van psychedelische mystieke ervaringen door paddestoelen en de Amerikaan Terence McKenna neemt aan dat ons bewustzijn tot ontwikkeling kwam doordat de apen in de savannen van Afrika hallucinogene paddestoelen aten.

Veel gebruikers ervaren de trip als een mystieke, spirituele ervaring; ze komen in contact met het andere, het onbenoembare. Dit gaat vaak gepaard met een gevoel van eenheid met alles, de `unio mystica'. In dat verband is men bepaalde stoffen als MDMA (XTC of extacy) en psilocybine wel `entheogenen' gaan noemen; een middel om dichter bij de ervaring van de "Godheid" te komen. Ook nu nog worden heilige paddestoelen ritueel gebruikt in Midden-Amerika, onder andere bij het klassieke Maya ceremonie-centrum Palenque en langs de grens tussen Chiapas in Mexico en Guatemala. Het is echter onduidelijk hoeveel van deze rituelen werkelijk afstammen van eeuwenoude gebruiken en hoeveel er later bij verzonnen is.

Hoewel er veel bekend is over en bewijzen zijn van het gebruik van psychoactieve paddestoelen in Zuid-Amerika in het verleden, is momenteel niet bekend of in Zuid-Amerika dergelijke bijeenkomsten nog plaats vinden. Wel blijken diverse Indiaanse stammen te werken met natuurlijke psycho-actieve middelen waarin het met Paddo's verwante DMT (Dimethyltriptamine) voorkomt. We noemen daarnaast Ayahuasca dat ook in een soort mengreligie van het Katholicisme en Indiaanse oerwoudrituelen gebruikt wordt tijdens de diensten van de Braziliaanse Santo Daime kerk.

Mythen
Veel overgeleverde verhalen bevatten, soms in beeldspraak, verwijzingen naar middelen om te veranderen, in een andere wereld te komen of een transformatie te ondergaan. Een drankje hier, een toverspreuk of een sprong in een magische vijver daar, het oversteken van een rivier, in slaap vallen en wakker worden in een vreemd land; de goede verstaander herkent de aanwijzingen Zou de appel van Eva ook niet een beeldspraak geweest zijn voor de psychedelische ervaring? Slangen komen tenslotte vaak voor in trips. De thema's in de mythen lijken door de eeuwen heen niet te veranderen: de transformaties van slechterik naar held, van pad naar prins, van kleine sloeber tot koning, van kind tot volwassene, van wild naar wijs zijn universeel. Ergens diep in ieder mens zit die fascinatie, die meekomt met de verhalen die we als kinderen horen, de sprookjes en de mythen. Tegenwoordig ook in strips, Science Fiction-avonturen en computergames die vol zitten met helden, wijzen, koningen, elfen en kabouters, duivelse tegenstanders, queestes, toverspreuken en toverdrankjes. Het zijn allemaal archetypische beelden, scenario's, vormen en figuren die ,volgens Carl G. Jung, projecties zijn van ons onderbewuste en het collectieve onderbewuste. Je komt deze beelden onder meer tegen in het Gilgamesh epos, de IJslandse Edda en de Bijbel, maar ook in de verhalen over Koning Arthur, in In de Ban van de Ring van J. Tolkien en zelfs in Star Wars. En wat stopte de Druide in de Asterix-strips in de toversoep, die de Galliers onoverwinnelijk maakte? De schrijver Aldous Huxley wees in `Doors of Perception' op de overeenkomst tussen de manier waarop kunst, architectuur en makers van juwelen iets maken en de dingen die je ziet en ervaart tijdens een trip. Met paddestoelen op glijd je door deuren en gangen in immense ruimtes met versieringen en kleurpatronen, die je herkent als tempels of kerken. De vraag is nu wat er eerder was, de innerlijke wereld of wat er in het `echt' is gebouwd en gemaakt.
Het hangt er maar vanaf of je hoe je het ziet; het nemen van een psychedelische drankje is voor de Santo Daime-volgelingen een sacrament. Zijn we er verder wel zeker van dat Jezus tezamen met z'n discipelen gewone wijn en gewoon brood at? We gebruiken mooie woorden als transsubstantiatie voor wat gelovigen dan zien als het Lichaam en Bloed van Christus, dat daarna dan in de Communie wordt uitgedeeld. De stap naar een ritueel met een psychedelisch middel is niet zo moeilijk, ook daarbij zie je in de paddestoel snel een leermeester, een sacrament van transformatie. Mythen, verhalen, heilige boeken -fantasie of werkelijkheid- misschien zit er in allemaal wel een meta-boodschap, een boodschap die je beter doorziet met wat ervaring in het schemergebied van je geest. Wat dat betreft doen we een beetje mee aan die mythe-vorming door in dit boekje de Paddo's aan te duiden als de `kleine broeders', een beeld dat een bepaalde lading heeft, dat van Paddo's iets aardigs maakt met de suggestie dat ze je ook helpen.

Als curiositeit is het leuk te vermelden, dat bepaalde padden een stof uitscheiden (bufote‹ne) die psychoactief is en die je door aan een pad te likken naar binnen kunt krijgen. Brrr..., maar net als bij de kabouters en hun paddestoelen kan er dus achter het verhaal van de prinses en de kikker die ze moest kussen, iets meer schuilen...

Natuurlijk kun je niet alleen met psychedelische middelen zoiets bereiken, ook door een zoektocht in de woestijn, een eenzame ervaring op een bergtop, het trotseren van gevaren of de ontmoeting met een totemdier kun je in contact brengen met die `andere' wereld, die zo diep in je zit, maar zich ook weer verweeft met wat buiten je is.
Carlos Castaneda heeft er indrukwekkend over geschreven. Uit zijn boeken over de tovenaar Don Juan kun je veel leren over het grensgebied tussen de werkelijkheid van binnen en buiten.

De realiteit
Het kan een angstig moment zijn, als je voor het eerst beseft, dat je wegglijdt naar een andere staat van zijn, een bewustzijnstoestand waarin je, naast de verandering van wat je zintuigen je melden, vooral jezelf op een andere manier ervaart. De wereld is plotseling niet meer vast, vertrouwd, stabiel; boven en beneden, links en rechts hebben geen betekenis meer. Binnen en buiten vloeien ineen. Je denkt aan iets en dan zie je het, je richt je aandacht op een detail en dat neemt je hele blikveld in en hup, je bent het zelf geworden.
Verwarrend, soms beangstigend, maar voor de iets meer ervaren psychonaut, de inner-space cadet, ook fascinerend. Je bevindt je in een steeds wisselend landschap waar je op een vreemde manier tegelijkertijd de heerser en de beheerste bent. Je speelt een spel en neemt een rol, je weet dat het een rol is, maar het kan je niet schelen, als een jonge kat kun je de staart van je eigen gedachtenkronkels najagen. Kijk je er dan achteraf, en weer met beide beentjes op moeder aarde, op terug, dan ga je misschien twijfelen aan de hardheid, de onveranderlijkheid, van wat we als de `normale' werkelijkheid ervaren. Zijn er inderdaad niet meer kleuren, hoe zit het met de energiepatronen die je ziet, de vleug van bewustzijn die je vanuit een plantenblad of bloem toelachte, de zich eindeloos herhalende, maar toch zo vertrouwde patronen? En wat is de werkelijkheid? Is er naast die - en dat ervaar je in zo'n trip - toch maar beperkte normale realiteit nog een andere, of oneindig veel andere, werkelijkheden? Of zijn het allemaal stukjes van de totale, ultieme werkelijkheid? En bestaat die wel, of zijn we een illusie van onszelf?

Dat zijn natuurlijk vragen waar mensen uit alle tijden zich mee bezig hebben gehouden en we kunnen daar uit afleiden dat we het antwoord op die vragen niet cq. nooit kunnen geven. Wij zitten als mensen gevangen in deze werkelijkheid, die kunnen we met veel oefening misschien wat oprekken of we kunnen via een trip eens over de heuvel naar andere werelden kijken, maar wat daar waar van is, blijft erg persoonlijk. Je kunt geloven in UFO's, in engelen, kabouters of elfen of serieuze uitwisselingen hebben met vreemde entiteiten maar je zult vooral moeten accepteren dat jij je eigen filter over je waarneming hebt gelegd. Je ziet wat je wilt zien, wat je al kent. Over het onbekende leg je snel een eigen, persoonlijke interpretatie en projectie; niet voor niets komen veel mensen tegenwoordig extraterrestrials en UFO's tegen, terwijl vroeger veeleer sprake was van ontmoetingen met heiligen en religieuze figuren en nog veel vroeger met de elfen en bosgeesten.
Misschien gaat het wel om dezelfde contacten met een onbekende, onbegrijpelijke, vreemde energie, die we een modieus kleurtje geven om ze te kunnen verwerken.
Oude wijsgeren uit het Oosten wisten het al; volgens hen kun je niets leren dat je niet al kent. Tegenwoordig gaat dat trouwens ook op het Internet op, daar vindt je ook alleen maar wat je zoekt en dus al min of meer kent.

Werkelijke aha-erlebnissen, nieuwe, niet door je eigen projectie gekleurde inzichten, zijn als genade, een hemelse gift.