Recente Columns Luc Sala in de Echo

Van mei 2008 – heden

 

Meer en oudere columns

 

www.lucsala.nl/echotot4.htm

 

www.lucsala.nl/echotot3.htm

 

www.lucsala.nl/echotot2.htm

 

www.lucsala.nl/echotot.htm

 

 

dec 2009

 

Kopenhagen en Gore als antichrist

Milieu staat weer zwaar op de agenda; Kopenhagen zou een doorbraak moeten brengen, en met films als 2012 is er weer een soort paniek aan het ontstaan. Dat we in een tijd van verandering leven is duidelijk, maar de grootste verandering zou een bewustzijnsverandering moeten zijn, en al die rampverhalen zijn een soort industrie geworden. Mensen als Al Gore zijn gevaarlijk, ik noemde hem al een paar jaar geleden de anti-christ van het milieugeloof, en kreeg toen een storm van kritiek over me heen. Nu heeft in Engeland het Britse High Court bekend gemaakt dat Al Gore’s film An Inconvenient Truth alleen op scholen vertoond mag worden als deze wordt voorzien van een waarschuwing; de film is ‘eenzijdig’ en er zitten fundamentele fouten in. De rechter kwam wel tot de conclusie dat de film minstens negen beweringen bevat die niet stroken met de wetenschappelijke consensus, en dat hij is gemaakt ‘in een context van alarmisme en overdrijving’. Het is geen wetenschappelijke film maar een politieke film en leraren die de film zonder waarschuwing vertonen, maken zich schuldig aan verboden politieke indoctrinatie. Ondertussen weten we ook dat Nobelprijswinnaar Gore grof geld verdiend aan z’n milieupaniek, maar wat erger is, de politiek en de overheid gaan steeds verder met deze bangmakerij en gebruiken de angst om allerlei maatregelen zoals rekeningrijden, AOW-verhoging, CO2 opslag, dieselontmoediging en nog veel meer door te drukken. Men rommelt in de marge van de relatief geringe medeoorzaken, maar maatregelen om ons voor te bereiden op de echte gevolgen van global warming en/of een nieuwe ijstijd (er zijn wetenschappelijk ook twee kampen) blijven uit. Of worden in het geheim wel de fundamenten voor een nieuw Nieuw Amsterdam op de Veluwe of achter de Maasduinen gelegd?

 

 

DGA en ambtenarensalarissen

Als je als ondernemer/directeur-grootaandeelhouder (DGA) in deze moeilijke tijden jezelf minder betaald dan je werknemers, wordt je op de vingers getikt. De baas moet het meeste verdienen! De belastingdienst rekent je als ondernemer dan een hoger salaris toe en in het geval van bonussen kan dat vreemd uitpakken. Maar men rekent dan wel met twee maten, want bij de overheid is het heel gewoon, dat medewerkers meer verdienen dan de baas. In Amsterdam zijn er tientallen ambtenaren of ingehuurde krachten die meer verdienen dan Cohen, die zelf met vage ambtstoelagen fors meer verdient dan zijn formele baas, premier Balkenende. Zeker in het geval van min of meer losgemaakte onderdelen van het gemeentelijk apparaat, zoals het GVB zijn topsalarissen gebruikelijk, daar kraait al jaren geen haan naar. Maar B&W zijn formeel de baas van het GVB, is dat nou zo verschillend van de verhouding tussen een DGA en z’n werknemers? En ook bij de overheid gaat men meer en meer werken met prestatiebeloning en bonussen. Ik vraag me af of er geen Europese regelgeving is die dit soort onderscheid tussen overheid en particulier in belastingregime verbiedt?

 

Stadsergonoom

What’s in a name? De afgelopen tien jaar was regisseur het modewoord om vage baantjes in de regelende sfeer te omschrijven. Stadsregisseur, wijkregisseur, wat ze deden was niet altijd duidelijk, maar regelneven heb je zeker nodig, dat is de smeerolie die de moeizame ambtelijke wereld nog een beetje in beweging kan houden.  In de praktijk kreeg ik wel de indruk dat men moeilijk plaatsbare en wat al te onafhankelijke hoge ambtenaren op die manier parkeerde en het niet veel uithaalde, maar vooruit. Nu moet het beestje een nieuwe naam hebben en gaan we een stadsergonoom krijgen, die de toegankelijkheid van Amsterdam moet verbeteren. Een mooie naam, en met nog wat holle kreten als quickscans, routing analyses, de gebruiker centraal opgetuigd, in feite gaat het geloof ik om iemand die een handboek voor bruggenbouw gaat maken. Dat we de wensen en noden van de gebruiker, lees maar burger of toerist, in Amsterdam al jaren negeren en alleen maar plukken en beboeten, dat heeft de gemeenteraad bij dit mooie plan blijkbaar even vergeten. In mijn visie zou ergonomie of gebruiksvriendelijkheid altijd al een grondslag voor alle plannen hebben moeten zijn, maar ja, dan hadden we waarschijnlijk minder opstoppingen, kostte parkeren ’n euro per uur en waren de huren de helft. Ik droom wel eens over hoe Amsterdam er uit zo zien als het SDAP en PvdA regentendom en hun dure ambities er niet geweest waren.    

 

 

nov 2009

 

E-mail spamval

Je leest er over, maar wie denkt dat zoiets je zelf kan treffen? Ik heb het over identiteitsfraude, de digitale criminaliteit, die dichterbij is dan je denkt. We weten ondertussen allemaal dat loterijprijzen, erfenissen en zogenaamde buitenkansje in je e-mail gewoon pogingen zijn om je gegevens te stelen en te misbruiken. Dat wordt heel slim gedaan, soms zelfs met adressen en goed gelijkende namaak-sites van je bank, het is een hele kunst geworden om via zogenaamde sociale engineering toch mensen zover te krijgen dat ze passwords, toegangscodes en andere gegevens gaan afgeven. Ik liep tegen andere ellende aan,ik kwam op een lijst van spammers, waarschijnlijk omdat ik een stuk of 40 mensen een uitnodiging stuurde voor m’n verjaardag. Blijkbaar zijn de spamzoekers wat bijgesteld, want wat vroeger geen problemen gaf, blijkt nu genoeg voor het strafbankje, geen email meer. En dan begint de ellende, dat krijg je mooi als undelivered mail bericht terug met het advies, maar een email te sturen aan de postmaster. Maar die email werkt niet meer, dus dan begint het vechten tegen de bierkaai, in mijn geval de helpdesk van Tele2. Heen en weer geslingerd tussen behulpzame, maar onmachtige medewerkers die niet buiten hun schermpje kunnen of mogen komen, in de wacht, uit de wacht, verkeerde verwijzingen, het bos ingestuurd, het doet me denken aan de spookrekeningen van UPC destijds. Na een week maar een ander account genomen, ook volgens de experts kom je er niet uit, providers als Tele2 zijn in feite een samenraapsel van overgenomen providers zoals Vuurwerk of Zonnet, en de interne communicatie rammelt aan alle kanten. Maar ik weet nu weer, wat gebruikersfrustratie is, ook de digitale klant is geen koning!

 

 

 

Handhaven

Criminaliteit moet je aanpakken, handhaven is het devies. Dat in de praktijk het justitiële apparaat en de politie dan vooral de gemakkelijke weg kiezen, dat lees je niet in de berichten over veelplegers en grote razzia’s, waarbij weer zoveel wanbetalers zijn opgepakt. Wat dat inhoudt merk je pas, wanneer je dichtbij iets staat. Zo werd mijn goede vriend Billy M, een wat onaangepaste halve dakloze, maar ook een bijna publieke figuur in het Amsterdamse centrum, voor een paar weken in de gevangenis gestopt omdat ie de administratie van de APK-keuringen van een van hem gestolen auto niet aan kon. Hij gooit alle officiële post stelselmatig weg, z’n uitkering is al maximaal gekort vanwege allerlei domme boetes voor rijden zonder licht en zo. Dat is dom, maar niet crimineel en toch moet ie in het gevang, Wet Mulder heet dat.  Dat zo iemand daar niet alleen niet beter van wordt, de achterstallige boetes daardoor echt niet boven water komen zou zelfs een junior Officier van Justitie moeten beseffen, maar het is wel weer een “veelpleger” in de statistiek natuurlijk. Wat me dan stoort, dat het intrappen door een veroordeelde crimineel (openlijke geweldpleging) van m’n deur (in z’n proeftijd), telefonische bedreiging na oplichting (ja ook ik laat me wel eens foppen) geen basis is voor een aanklacht. De vriendelijke politiemensen luisteren, maar als er geen bloed is gevloeid kunnen ze niet veel doen, en ook de reclassering doet niks. Nu begrijp ik best, dat ook voor deze crimineel de gevangenis hem niet op het goede spoor zal brengen, hoogstens tot verharding zal leiden, maar mikt het apparaat met al die prestatiecontracten en bonussen niet op de verkeerde boeven. 

 

Hermitage is franchise-museum

Amsterdam is z’n identiteit aan het verliezen, we worden steeds meer een soort algemene wereldstad met dezelfde attracties, dezelfde winkels en dezelfde sfeer als andere grote steden. Een leuke lokatie omdat we vrij centraal in Europa liggen en qua luchtvaart en schepen makkelijk bereikbaar zijn (vergeet de trein, de echte HSL komt na 2012 nog wel eens), maar veel meer hebben we niet te bieden. Zeker niet als al die plannen voor een “schoon” en “net” Amsterdam doorgaan. Want haal de sex en de coffeeshops hier weg, wat blijft er dan over behalve grachten waar parkeren de buitenlander meer kost dan z’n hotel of ergens eten. Amsterdam is altijd een “open” stad geweest, een tolerante plek, een toevluchtsoord voor wie anders was of dacht. Dat is ons handelsmerk en daar heeft altijd wat onrust, wat gedoe,  wat rafelrand commotie bijgehoord. Maar dat mag niet meer, alles moet binnen de band, alles legaal, ook al wordt daaraan onze vrijheid opgeofferd. Alles binnen de internationaal geaccepteerde normen, tenminste zoals die door het huidige regentendom worden gezien. Fouilleren, peppersprays, stunguns, razzia’s, criminaliseren van krakers, parkslapers, daklozen, ik zie het steeds verder afglijden. Het jongste hoogtepunt in het identiteitsverlies is de Hermitage. Mooi museum, maar wel een franchise, een aftreksel van wat St. Petersburg wel als identiteit overeind houdt. Net als in de Kalverstraat of de PCHooft, waar geen authentieke winkel meer overblijft, zijn we cultureel afgezakt tot plagiaat, tot het uitbaten van de museumformule van anderen, terwijl onze eigen cultuurpaleizen dicht zijn, sorry verbouwd worden.

 

 

 

 

 

Leegstandsramp

Er staat een half miljoen vierkante meter bedrijfsruimte leeg in Amsterdam,  en nogeens anderhalf miljoen meter kantoor. Angstige cijfers, want dat is werkruimte voor zo’n 100.000 tot 150.000 mensen. Zoveel werkelozen telt Amsterdam niet, en zoveel nieuwe werkgelegenheid zit er ook niet in de pijplijn. Dat wil zeggen, ik heb nooit al die sprookjes over duizenden arbeidsplaatsen door b.v. die containerterminal geloofd, de politiek schermt altijd met cijfers die achteraf nergens op slaan, zie de NZ lijn. Die enorme leegstand is deels het gevolg van overmoed van investeerders, maar hoeveel daarvan is ook te wijten aan een overheid die woningcorporaties maar liet aanmodderen met commercieel onroerend goed, waar ze helemaal nooit voor zijn opgezet. Een bijna megalomane overheid die haar afdelingen en instituten steeds maar weer naar nog nieuwere en duurdere plekken laat verhuizen, liefst onbereikbaar voor de burger, die stadsdeelkantoren liet bouwen om het ego van bestuurders te strelen, en her en der lege plekken achterlaat. Een overheid die de grondprijzen steeds verder verhoogt, zelfs bij dalende huizenprijzen en daardoor nieuwbouw frustreert. Een overheid die heeft toegelaten dat IJburg er kwam, onder meer met geld van de burger uit de verkoop van de kabel in ’95. Er is gegokt en misgegokt met IJburg, dat nu snel een ghetto aan het worden is omdat voor de hoge huurprijzen geen legitieme huurders te vinden waren en men de eilandjes maar volstopte met huursubsidiegevallen. Dat er nu enorme files staan omdat er eigenlijk maar één veel te dure brug is, dat stond niet in de mooie brochures en verkooppresentaties van de stakkers, die er een huis hebben gekocht. Ik zie het bouwbeleid van Amsterdam als een gigamisser, die mede de oorzaak is van onze kredietcrisis, want hoeveel komen de banken tekort aan zekerheid als je al die leegstand en teruggelopen waarde van woningen en kantoren echt gaat incalculeren? 10% van 500.000 woningen á 200.000 = 10 miljard waardeverlies. 

 

Boosheid op anderen

De beurs stuitert op en neer, er vallen nog steeds banken om, in Amerika zelfs hele grote, en de huizenmarkt krijgt de schuld. De prijzen van huizen zakken, huuropbrengsten dalen, er is leegstand, maar de overheid neemt nauwelijks maatregelen. De scheefgegroeide machtsstructuren in de woningbouw, waar woningcorporaties zeker in Amsterdam samen met banken, makelaars, notarissen en verzekeraars jarenlang de markt hebben gemanipuleerd, worden niet aangepakt. Nu er met de verkiezingen in het vooruitzicht een moment is om ook de politiek, die dit allemaal heeft toegelaten, ter verantwoording te roepen, worden we afgeleid met maatregelen rond de AOW, rekeningrijden, en Balkenende die Europa zou gaan leiden.  De rekening opmaken over IJburg, toch vooral een beleggingsproject van overambitieuze woningcorporaties, de NZ lijn waar ook institutionele grondspeculanten goud aan verdienden, het afkalvend toerisme en de angstsfeer die Cohen vanachter z’n pappen en nathouden masker heeft laten aanwakkeren, dat is niet aan de orde. De economische crisis is geen oorzaak, maar een gevolg van de vertrouwenscrisis, van een gebrek aan geloof in de medemens, de overheid, de politiek en uiteindelijk in God. Ik kom te veel mensen tegen, die boos zijn op God, hoe ze die ook noemen of zien. De wereld is ellendig, we gaan kapot aan de crisis of aan de opwarming, er is nog steeds oorlog, men is boos. Maar omdat God toch wel erg ver weg is voor de moderne mens, zijn we boos op elkaar, de overheid, Scheringa, Bin Laden, Obama, in ieder geval op de ander.  En dan wil ik best de hand in eigen boezem steken. Ik merk dat ik als columnist deel ben van die boosheid, en eigenlijk is dat jammer.

 

 

oct 2009

Tegen-stemmen

De zittende partijen gaan fors inleveren bij de komende raadsverkiezingen, voorspellen de onderzoeken. De PvdA zou een forse nederlaag gaan lijden, dat moet een bittere pil zijn voor de ambitieuze wethouder Asscher. Misschien is het de rekening voor de berg missers en fouten, die volgens mij inderdaad deels te wijten zijn aan het lange en ononderbroken deelnemen van de PvdA (en de SDAP) aan het dagelijks bestuur. Amsterdam is tot in z’n bestuurlijke wortels een PvdA stad en daar past al heel lang geen zelfkritiek of onafhankelijke opstelling meer bij. Wil je iets worden in de ambtenarij of de politiek, dan is braaf meegaan met de partijdiscipline de aangewezen strategie, met als beloning een leuke post met mooi pensioen of vriendelijke wachtgeldregeling.  De kwaliteit van de besluitvorming is secondair geworden,  mooi in de rij lopen levert  meer op, en de burger betaalt wel. Nu komen er weer verkiezingen en gaat er misschien wat veranderen, maar ik vrees dat gezien de moeilijke vragen die spelen in de landelijke politiek veel kiezers hun stem daar op zullen baseren.  Ook daar speelt de ontevredenheid mee, en zullen er legio proteststemmers zijn, die vooral “tegen” zijn en kiezen voor wie dat het hardste roept en het beste inspeelt op de onderliggende emoties, vooral de angst. Het is daarom jammer, dat vooralsnog de lokalo’s het laten afweten.. Het zou mooi zijn als er een echt alternatief wordt geboden aan de Amsterdamse kiezer, een partij die lokale problemen aanpakt en lokale oplossingen wil zoeken, een stadspartij voor redelijke mensen, maar ik vrees dat er hoogstens weer wat alternativo’s met een lijst gaan komen.

 

parkeergeld oudere auto’s

We willen graag toeristen in Amsterdam, want dat brengt geld en leven binnen, maar wat voeren we een dubbelzinnig beleid. Parkeren is niet alleen extreem duur hier vergeleken met het buitenland, maar als een buitenlander dan fout parkeert, bijvoorbeeld bij een laden/lossen bord na 18u, dat is in het buitenland vaak wel toegestaan, dan kan niet contant betaald worden en maar met een beperkt aantal creditcards. Geen servicepunten open in de binnenstad, dus per taxi naar Zuid-Oost, maar dat frustreert en zo iemand komt niet meer terug. Dat toeristen per bus komen, of per bus rondrijden en bezienswaardigheden bezoeken vindt Amsterdam wel erg lastig, want bussen in de stad is lastig, verontreinigend en waar laat je ze als de toeristen het museum, de diamantslijperij of de Wallen bezoeken. Rond de Hermitage bleek al dat het moeilijke keuzes zijn, pest je de bewoners of de buschauffeurs. Nu bij de (zoveelste) herinrichting van het J.D. Meijerplein, toevallig vlak bij de Hermitage gaat het weer mis. De toeristenbussen worden nu, omdat met niet meer kan terugdraaien naar de IJtunnel, door de binnenstad gestuurd of gaan gevaarlijk proberen te draaien op de Weesperstraat. Niet nagedacht, sorry, slordigheidje, niet de schuld van de wethouder, excuses zat, maar wie gaat nu betalen voor weer een reconstructie?  Of verhogen we gewoon de parkeergelden nog een keer, niet alleen voor oudere auto’s, maar waarom ook niet voor oudere bestuurders, buitenlanders en wachtgeld trekkende oud-stadsbestuurders!

 

AOW 67 roverij

De AOW moet naar 67 jaar, wordt ons voorgehouden. Of dat nou echt nodig is, wordt betwijfeld en men zoekt naar alternatieven en compromissen. Wat me opvalt is dat niemand even voorrekent wat dat nou betekent in macro-economische termen. Want denk even mee, twee jaar AOW voor iedere Nederlander (want ook de baby van nu wordt ooit 65) dus 16 miljoen keer ongeveer 25.600 euro is 410 miljard euro. Dat is al de grote buit die deze maatregel de overheid in totaal gaat opleveren, natuurlijk over een periode van 65 jaar en misschien zijn er wat overgangsmaatregelen, maar het is een enorm bedrag, meer dan de helft van ons BNP (ons jaarlijkse Nederlandse totaalinkomen). De overheid incasseert dus, per decreet, en sommigen zullen dat roven noemen want men pakt het af van een waarborgfonds dat ons AOW met 65 beloofde. Daar komt dan bij dat iedereen boven de 65 in die 2 jaar wel AOW gaat betalen en dat gaat meteen kassa betekenen, want dat is zo’n 5% meer (40 jaar is de norm)en nu al betalen we zo’n 34,6 miljard aan premie (2007)en dat is dus direct al een meevaller van weer een miljard of zo. En dat terwijl men de AOW al op allerlei manieren heeft gekort en ingeperkt, de partnertoeslag verdwijnt en je gaat als AOW-er met een extra pensioen na 2011 ook nog AOW premie betalen.  Dit terwijl de Algemene Rekenkamer in 2008 al voorrekende, dat er argumenten als vergrijzing voor wat betreft de AOW uitkering een mythe zijn, onzin. Ook vraag ik me af waar dan dat AOW spaarfond, opgeet in 1998, dan voor nodig is, daar zit in 2002 ook al 135 miljard in. Toch komt Donner wel met dat vergrijzings-argument, er zouden in 2040 niet genoeg werkenden zijn, met een ondertoon dat als we die 67-AOW niet slikken we dan 800.000 werkenden tekort komen. Bangmakerij, inspelend op vreemdelingenangst, propaganda die blijkbaar nodig is om de enorme tekorten die zijn ontstaan door de zakkenvullerij en heel veel domme maatregelen af te dekken. De echte oorzaken van de crisis, zoals onrechtmatige en dure oorlogen, het wanbeleid van de woningcorporaties en de doorsijpelende prijsval van de woningmarkt door de feitelijke beperking van de hypotheekaftrek via het huurwaardeforfait  (Bos-tax) mogen in het zicht van de verkiezingen niet boven tafel komen.

 

Het NZ Drama

Ik kan natuurlijk niet in de schaduw staan van Joost van den Vondel , maar welke dramaturg maakt nu eens een mooi toneelstuk of een televisieserie over de NZ-lijn, zo in de lijn van de Gijsbrecht, ieder jaar op te voeren in de Stadsschouwburg als herinnering aan het Grote Gat van Amsterdam. We krijgen nu de details, want er is zogenaamd een onderzoek, maar anders dan in de tijden van Vondel kunnen we de bestuurders van toen niet op de Dam te kijk zetten, via lijfstraffen vergelding krijgen of de ambtenaren die maar wat aanrommelden verbannen. Wat me opvalt is dat iedereen zogenaamd verhoord wordt, maar zou een paar dagen kijken en luisteren naar de oude opnamen van de raadszittingen en commissievergaderingen niet veel beter duidelijk maken, welke spelletjes, welke egotrips en welke risico’s destijds speelden? Er werden ook toen geluidsopnamen en videobeelden opgenomen, en anders hebben de lokale omroepen nog wel wat liggen (mijn Kleurnet-archief wil het Stadsarchief niet hebben, maar bevat nog sappige interviews en uitspraken uit die tijd). De onderzoekscommissie gaat liever af op herinneringen en gereconstrueerde werkelijkheden van lieden met bergen boter en duistere belangen op hun hoofd, al was het maar dat er verkiezingen aankomen. Het NZ-lijn onderzoek brengt alleen maar een nieuwe waarheid, niet de echte waarheid, die zullen we pas weten als de gemeente geen geld meer heeft om snel verzakte panden op te kopen en haar “zonden” te bedekken. Dat men nu een projectcommissariaat NZ-lijn optuigt met wat experts en professoren, maar vooral ook een paar directeuren van Gemeentelijke diensten en zonder een enkele ondernemer of kritische outsider tekent de situatie. Maar we zetten er wel een “verbindingsregisseur” op,  stadhuistaal voor PR-spindokter en pappen-en-nathouden, iemand die de ongeruste burger leuk mag bewerken en vast een leuk AT5-budgetje meekrijgt, want propaganda mag wat kosten, denk aan de verkiezingen.

 

Afmeervignet-inflatie

Het varen zonder afmeren door de Amsterdamse grachten en vaarwegen wordt gratis, besloot het gemeentebestuur en hoewel ik dat een bezoeker-vriendelijk geste vindt, valt me vooral de motivatie op. Men geeft namelijk toe dat het oude systeem (men moest een drie-dagensticker kopen) arbeidsintensief was en veel tijd kostte, terwijl de opbrengst relatief gering was. Wonderbaarlijk, men denkt na over effectiviteit, dat ’s avonds of ’s nacht bij de sluis afrekenen heeft zekere nadelen, maar het geniep zit natuurlijk in het alternatief. Want voor die drie-dagensticker in de plaats komt een afmeervignet, en dat gaat 10 euro per dag kosten, terwijl vroeger zo’n sticker voor 3 dagen voor een gemiddeld bootje maar 6 euro kostte. Dus toch via de achterdeur een zeer forse tariefsverhoging, alleen zij die (meestal  ’s nachts, de staandemastroute via de Kostverlorenkade) alleen maar door Amsterdam varen hoeven niet meer te betalen.

Wat ik me ook afvraag, is of je juist dat afmeren wilt bevorderen, want dat betekent voor passanten toch vaak boodschappen doen, ergens gaan eten, kortom de toerist uithangen en dat willen we toch! Dat wordt nu dus veel duurder, want 3 dagen blijven hangen kost dan 30 euro en dan moet ik toch denken aan de manier, waarop de parkeertarieven de pan zijn uitgerezen en vooral effectief zijn om de gemeentefinanciën te spekken.  Want voor 10 euro per bootje dat even stiekem afmeert kun je wel weer een dienst afmeervignet-controle met een mooi handhavers-uniform optuigen, dat houdt weer wat mensen uit de bijstand aan het werk!

 

 

 

Lokalo’s

Er komen weer verkiezingen aan en ik vraag me af, welke partijen de durf hebben om de echte knelpunten boven water te halen. Wie neemt de verantwoordelijkheid voor NZ lijn, IJburg verstopping en ghetto-tendenzen, voor dichte musea, verkeers-chaos, voor de enorme lijst missers en fouten van het zittende college en hun voorgangers?  Dat de VVD zich druk maakt over de parkeertarieven is leuk, maar ook wat mager. Die tarieven maken ondertussen ook internationaal Amsterdam tot een lachertje, we zijn duurder dan echte wereldsteden. Het is echt een soort belasting geworden, de gemeente en de stadsdelen hebben zich financieel afhankelijk gemaakt van de parkeergelden, maar het oorspronkelijke doel, eerlijke verdeling van schaarse parkeerruimte, is vergeten. Ook milieutechnisch is het huidige beleid niet te verdedigen, en de economische impact van die torenhoge tarieven op horeca, uitgaansleven en bedrijvigheid, ach die ellende wijten we toch gewoon aan de crisis. Ik hoop dat er nog leuke nieuwe initiatieven komen, misschien was Mokum Mobiel wat te smal, maar nu hebben we niets meer te kiezen, want alle partijen lonken naar het fluweel van college-deelname. Amsterdam heeft tegengas nodig, geen meepraters, geen ambtenaren die ook nog raadslid zijn, geen vrijgestelden, maar vrije en kritische denkers. Kom eens uit de kast, het kan nog!

 

 

aug 2009

Digitaal pamflettisme

Verkiezingen en democratie via de reguliere weg heeft blijkbaar afgedaan, en terecht als je ziet hoe “men” toch regelt en beslist, ongeacht wat de kiezer, het volk of de burger er van vindt. De verkoop van Nuon is een laatste voorbeeld, maar IJburg en de NZ lijn kwamen er ook, als die tunnel niet instort tenminste, tegen de wil van de Amsterdammer in. Demonstreren is ook wat achterhaald, de straat opgaan was iets uit een vorige eeuw, wanneer zagen we voor het laatst honderdduizenden door de straten trekken? Dus grijpt men naar Internet als het nieuwe machtsmiddel. Want genoeg steun voor een petitie of protest-site, dat zou de heren en dames ten Stadhuize of in het Torentje toch wakker moeten schudden, denkt men.  Acties rond de taxi-strubbelingen, tegen de vertrutting van de Jordaan met het motto “geef-de-stad-terug-aan-de-amsterdammers”op www.aiAmsterdam.nl, protesten rond verkeersonveilige situaties en de soms dodelijke ongelukken die daar helaas uit voortvloeien, ik krijg hele reeksen emails met dit soort internet-activisme voor m’n neus. Prima, want meer openheid helpt en de bestuurders blijken via blogs ook tegengas te kunnen geven, politieke discussie in cyberspace is snel en hoor en wederhoor kan met een paar keer klikken geregeld zijn. Wat verloren gaat is bij al die acties is helaas wel de wijsheid en de tolerantie, op internet kun je het allemaal zwart-wit schilderen, het digitaal pamflettisme kent weinig grijstinten.

 

Feestmaanden

De zomermaanden zijn feestmaanden, zeker voor Amsterdam dat dan met toch vaak een lekker zonnetje, het water, en de terrassen die nog onder het Iping-juk doorkonden voor de bezoeker nog steeds de kleinste wereldstad op deze planeet is. En met leuke feesten, de Gay Pride, Ruigoord Landjuweel, Kwakoe, dat trekt mensen en daar moeten we het in deze tijd wel van hebben. Het geeft rommel, overlast, maar ook veel plezier en er gebeurt van alles. Plezierige zaken, zoals straatartiesten, minder plezierige zoals groepen zakkenrollers en erger, die afkomen op de drukte. Voor het stadsbestuur betekent dat schipperen, want vrijheid en veiligheid komen elkaar dan tegen, handhaven en leuke dingen staan wel eens haaks op elkaar. Ik wil graag kankeren op dat geschipper, want de keuzes van de Heren en Dames aan de Amstel zijn niet altijd de mijne. Maar met een biertje op een terras, en vooral geen centimeter buiten de toegestane ruimte, kan ik toch waarderen dat Amsterdam nog steeds gezellig is, kleinschalig en toch werelds, kan ik luisteren naar al die talen, die Amsterdammers en bezoekers spreken en genieten van wat vast de geschiedenis in zal gaan als de crisiszomer van 2009.

 

 

Laateeuwse egoprojecten

Grote plannen en de gang der dingen. Het gaat niet altijd zoals men in de studeerkamer en raadszalen beschikt, want de werkelijkheid is vaak hardnekkiger en minder voorspelbaar dan de “generatie van het maakbare” die nu het merendeel van onze bestuurders uitmaakt wel dacht. Dat komt omdat we niet alle factoren in de hand hebben, de prognoses ook maar giswerk zijn en de experts er vaak naast zitten. Wie de huidige crisis zagen aankomen, zijn al vertrokken, maakten hun megawinsten op onroerend goed in de stad 5 jaar geleden contant en lieten de gelovigen in de voortdurende vooruitgang hun gang gaan. Dus zitten we nu met een NZ-lijn met vraagtekens, een leeglopende winkelstand, een onroerend goed crisis en te veel onzinnige megaprojecten. Soms kom je er toevallig achter, wat er echt gebeurd. Ik heb een tweede huis in Breyell, net achter Venlo en daar ligt een lullig eenbaans-spoorlijntje Duitsland in. Maar over dat achterlijke spoorlijntje daveren wel enorm veel en lange goederentreinen, veel meer dan over de Betuwelijn, het is een soort alternatieve IJzeren Rijn. Dag en nacht gaat dat door, ik hoor het in de verte en het zijn vaak hele oude Belgische en Pools locs die het zware werk doen en goederen het Roergebied en verder Duitsland en Oost-Europa inslepen. Niet gepland, maar begrijpelijk, want het is een goedkoop alternatief dat voor mij wel duidelijk maakt, dat die hele Betuwelijn niet klopt, dat de plannenmakers en lobbyisten mooie dromen verkochten, maar dat de dingen vaak anders gaan. Bescheidenheid, dat is wat miste in die mooie laateeuwse jaren, de stoerheid en de machopolitiek der grote dingen blijkt tien jaar later een dure misser.

 

 

Straatverlichting; milieupost

Dat markten niet alleen afhangen van producten en marketing, maar vaak ook van politieke beslissingen, bewijst de hele spaarlamp-hype, ik kan het wel haast de spaarlamp-fraude noemen. Philips, dat zelf helemaal geen spaarlampen meer maakt en bij inschrijving partijen uit China laat komen, heeft de Haagse politiek zo gek gekregen om gloeilampen effectief uit de handel te gaan halen. Onzin, de argumenten kloppen niet, het is een sterk staaltje lobbyen en manipulatie, hopelijk komt er ooit een onderzoek naar hoe en wie dit allemaal geregeld heeft. Gloeilampen zijn niet erg energie-effectief, ze leveren maar 2,5% tot 4% van de verbruikte energie aan bruikbaar licht op (de rest is warmte en gaat dus binnenshuis niet echt verloren), maar ze hebben andere voordelen, zo zijn ze gezonder qua lichtspectrum. Spaarlampen hebben milieutechnisch ook zekere nadelen (kwik)4591, slijten van vaak aan/uit doen, en hebben een vrij eenzijdig en dus ongezond lichtspectrum met ook nog wat stralingsbelasting. Gloeilampen hebben voor bepaalde applicaties zeker zin, het verbod is dus onzin, ook vanuit milieuoogpunt en qua volksgezondheid is het te beperkte freqentiebeeld van TL eigenlijk een gevaar, we hebben (net als planten) een breed spectrum nodig, ook de zogenaamde  RGB Led’s zijn wat dat betreft beter, maar nog beperkt. Led’s hebben natuurlijk de toekomst, zijn duurzaam en goed regelbaar, maar nu de overheid zich achter de eigenlijk al verouderde spaarlampen (TL) heeft gesteld, vermindert dat eigenlijk de kansen voor LED.  Het hele verlichtingsplaatje is ingewikkelder dan de opbrengstwaarden en energiekosten. Frequentiebereik, installatiekosten, levensduur, echte lichtopbrengst op de gewenste plek (het grootste deel van het licht wordt niet nuttig gebruikt), recyclingkosten, de warmteproductie, regelbaarheid, allemaal te complex voor de brede overheidsactie die nu wordt doorgedrukt ten behoeve van spaarlampen. Bijvoorbeeld regelbare en adaptieve straatverlichting (niet alleen aan/uit, maar regelbaar) en koppeling aan de behoefte (bewegingssensors) zijn nog toekomstdromen. Daarin investeren zou echter meer kunnen opleveren dan het hele spaarlampenplan.

 

 

 

Juli 2009

IJtunnel dicht

De IJtunnel is een maandje dicht en dus is het verkeer in grote stukken van Amsterdam van slag. Files, oponthoud, toeristen geïrriteerd, meer uitlaatgassen en het is al zo warm, in mijn flatje aan de Weesperstraat is het overdag echt niet uit te houden en ik denk dat dat voor veel meer plekken geldt.  Nu is onderhoud nodig, maar blijkbaar doet men dat het liefst in zulke stukjes, dat iedere paar jaar die tunnel weer eens dicht moet. Met als gevolg dat er enorme opstoppingen ontstaan, iedereen sluipweggetjes gaat zoeken en bijvoorbeeld  IJburg bereiken in de spits bijna onmogelijk wordt, je zult maar een ambulance nodig hebben. Welke domkoppen hebben ooit bedacht, dat één toegangsbrug naar die eilanden wel voldoende zou zijn?  Nu staan er ’s morgens en ’s avonds files over de hele lengte van IJburg. Zijn de bewoners daar niet gelokt met beloftes over bereikbaarheid en een goede verbinding met het centrum? Voor al dat verkeer dat door de afsluiting van de IJtunnel een andere weg naar Noord of naar buiten moet vinden had men toch wel andere oplossingen kunnen bedenken. Routeer dat als één stroom naar de Piet Hein tunnel en sluit al die tussenliggende kruisingen gewoon af, nu kosten die verkeerslichten veel stilstand, dus files en luchtverontreiniging.  Planning, Amsterdam is er niet goed in, verkeer, musea, de Noord—Zuidlijn, ik vraag me wel eens af wat al die ambtenaren dan toch doen?

 

Salto en AT5

Ooit was Amsterdam echt een voorloper qua lokale media. We hadden Salto, AT5 en met de Digitale Stad liepen we voorop in het digitale tijdperk. Dat alles is lang geleden, tegenwoordig zijn lokale media een ondergeschoven kindje. B&W maken zich alleen maar druk voor quasi-innovatie waar niemand behoefte aan heeft zoals WiMax experimenten of het onzinnige glasvezelnet. Klinkt leuk in de media, maar zeker het glasvezelnet was een dure mislukking met maar 3000 abonnees op 40.000 aansluitingen, die men maar aan de KPN overdeed met naar ik vrees een bak geld toe. Ondertussen is AT5 afgegleden naar het lokale sufferdje (en waar blijft die fusie met RTV Noordholland) en is Salto leeggelopen. De frequenties zijn te vaak gewijzigd, A2 kun je niet eens zien via UPC digitaal, het geld ging op aan spullen en niet aan support voor onafhankelijke programmamakers. Salto heeft een mooi pand, maar weinig energie en zwijgt stil, het pand heet dan ook “De Zwijger”. Ik proef de sluipende verloedering, dat krijg je als directie (Rudolf Buurma) en bestuur (Lennart Booy) te nauw bij de politiek betrokken zijn. Men verhuurt nu maar studio’s, technici en faciliteit aan derden, een puur commerciële activiteit en dat druist in tegen de regels. Salto is uitgeblust, maar dat mag geen excuus zijn voor het geven van zendtijd aan lokale politieke partijen zoals een eigen programma voor gemeenteraadslid Eric van den Burg (VVD). Of is dat omdat AT5 niet meer is dan de spreekbuis van het Stadhuis is en de oppositie dus Salto mag misbruiken voor propaganda?

 

WOZ

Vrijwel iedere Amsterdammer die onroerende zaak belasting moet betalen kijkt verwonderd naar de zogenaamde WOZ-waarde. Hoe komen ze daar nou aan, en hoe kun je iets doen als die waarde te hoog lijkt. En nog belangrijker, wat gaat er gebeuren nu de huizenprijzen zakken? Dat men dan minder belasting zou hoeven betalen is een illusie, als de waarde omlaag gaat zullen de tarieven worden aangepast, reken daar maar op. Protesteren tegen de WOZ-waarde heeft zin, zeker omdat de waarderingsgrondslag aan alle kanten rammelt, bij de vergelijking worden bijvoorbeeld geen executieverkopen meegenomen en men houdt geen rekening met de soms sterk gedaalde vraagprijzen. Die WOZ waarde wordt nu ook gebruikt om de hypotheekaftrek aan te pakken, al houdt men dat feitelijk geheim. Door slimme trucjes als een aanpassing van het eigenwoningforfait wordt de hypotheekaftrek voor duurdere woningen (boven de 1,69 miljoen) eigenlijk al fors gekort. En de komende jaren gaat de zgn. Bosbelasting daar nog verder in, eigenaren van huizen boven het miljoen krijgen dan een extra 2,35% van de WOZ waarde te betalen. Nou denkt iedereen, rijke stinkerds, laat ze maar bloeden, maar het effect is nu al, dat de duurdere huizen fors in prijs gedaald zijn en nauwelijks meer verkocht worden. Dat werkt door, want ook minder dure huizen dalen daardoor in prijs en er dreigt in het duurdere segment een echte hypotheekcrisis. Maar wat me dan echt irriteert is dat noch de gemeente (bij de aanslagen) noch de belastingdienst (op de website http://www.wozinformatie.nl bijvoorbeeld) duidelijk informatie geeft over die voor sommigen zeer aanzienlijke beperking van de hypotheekaftrek. Dit terwijl de gevolgen voor de huizenmarkt doordruppelen, niet alleen naar huizenbezitters, maar ook naar huurders. Of dacht u dat met de huidige deflatie in Amsterdamse huizenprijzen uw huur omlaag gaat, net zoals die huur omhoog ging met inflatie?

 

Oorlogsverleden Politie Amsterdam

Het oorlogsverleden van de gemeente Amsterdam en met Amsterdamse politie is niet iets om trots op te zijn, ieder jaar erger ik me er dan ook aan als juist zij bijvoorbeeld bij de herdenking van de Februaristaking het woord voeren.  Mijn vraag is nu of het niet beter is als dat verleden een eerlijke plek krijgt, als Amsterdam duidelijk maakt wat er in het verleden fout is gegaan en daarmee ook laat zien, dat men het beter wil doen. Juist nu door de crisis investeringen in publieke functies weer wat meer ruimte krijgen is er misschien wat geld en aandacht mogelijk om bijvoorbeeld middels een museum of permanente expositie gewoon te laten zien wat er gebeurd is. Een plek waar ambtenaren, politiemensen of burgers kunnen zien wat niet en nooit meer mag gebeuren, en waar men bijvoorbeeld geconfronteerd wordt met de implicaties van al die registraties die we maar krijgen opgedrongen.  Zo’n museum zou uniek zijn,  een signaal dat we het verleden niet ontkennen, maar willen gebruiken om er van te leren. Ik weet zelfs, niet helemaal toevallig want ik heb er gewoond, een plek op de Singel, het vroegere politiebureau daar op nummer  459, dat nu leeg staat. Dat bureau was in de oorlog een van de ergste, ligt midden in de stad en is makkelijk bereikbaar. En zou Amsterdam daarmee geen groots gebaar maken en haar blazoen in zekere zin zuiveren, laten zien dat de overheid schuldbewust en toch eerlijk kan handelen en niets verstopt. En dan, maar dat vereist nog meer moed, wat ruimte kan laten voor zaken als de Eurotop, de kraakrellen en Hans Kok.

 

juni 2009

 

Inflatie is de oplossing

Denkt u nou echt dat de grote heren niet weten hoe ze de wereldeconomie weer in het rechte spoor kunnen krijgen? Het staat niet zo in de kranten, maar de oplossing is duidelijk en als ik zie dat Bos c.s. al zo’n 80 miljard aan steun hebben gegeven aan de banken dan weet de man op de Dappermarkt ook wel dat de geldmachine volop draait. Na de huidige deflatie een stevige inflatie voor een paar jaar, in totaal een procent of dertig of veertig over 5 jaar, dat is de oplossing. Dan blijft de huizenmarkt overeind (als men de hypotheekrente niet te ver laat meestijgen), de staatsschuld verdampt dan mooi,  de salarissen stijgen wat, investeringen krijgen een enorme stimulans, economie uit de dip, iedereen blij! Behalve natuurlijk diegenen die het gelag betalen, namelijk iedereen die spaart of pensioen-aanpraken heeft, de ouderen, de kwetsbaren, zij die niet in de gaten hebben hoe het spel gespeeld wordt. Forse inflatie, niet alleen omdat wij dat hier willen, maar de grote landen zijn daar al druk mee bezig en de taak van de Europese Bank is om ons te laten geloven dat 2% inflatie genoeg is. Pensioenen worden nu al ontkoppeld, salarissen en uitkeringen ook, alles is klaar voor de grote inflatiegolf. En er is eigenlijk ook geen andere oplossing, vrees ik, de financiële ellende zit te diep  Ik hoop alleen maar dat ze het allemaal in de hand houden, want het kan ook hyperinflatie worden, en dan klapt het systeem wel in elkaar.

 

 

Crisis is ook schoonmaak

Er is crisis en dat is voor sommigen rampzalig, voor velen pijnlijk en voor ons allemaal lastig. Maar je kunt het ook positief bekijken, want het blijkt ook een grote opruiming te zijn, allerlei lang verborgen rommel komt boven water, de bezem gaat door de ondoorzichtige constructies waar we ons allemaal stilzwijgend bij hadden neergelegd. We zijn aan het opruimen, er groeit een nieuwe ethiek, die misschien conservatiever en zuiniger is, maar het smijten met geld wordt in iedere geval aangepakt. Alleen PvdA minster Bos mag nog met tientallen miljarden de inflatie naar 10% tillen en misschien is dat niet eens onverstandig, alleen mag het niet in de krant. In Amsterdam blijkt er wel erg aangerommeld te zijn, door de politiek, de woningbouwverenigingen, de zogenaamd zelfstandige diensten en de geprivatiseerde of geliberaliseerde gemeenschapsdiensten. De incompetenties worden duidelijk, de missers kunnen niet meer uit de krant gehouden worden. Niet dat men die niet probeert te verbloemen, dat de gemeente de door de NZ-lijn wegzakkende panden maar snel en duur gekocht heeft om de claimproblematiek te ontlopen vind ik op het randje. Maar er komt veel boven water. Zo ging zelfs oud-wethouder de Grave fors onderuit, hij wilde bankier spelen en gaf voor daar ervaring in te hebben, maar hij werkte maar een paar jaar voor een bank. Destijds bij de verkoop van de kabel maakte hij zogenaamd de Amsterdamse financiën gezond, om zelf een mooi baantje in Den Haag te scoren, maar wij hebben die domme fout allemaal heel duur betaald. Maar ik neem aan, dat iedere Amsterdammer wel een paar van dergelijke sappige verhalen kan vertellen, over hoe in zijn of haar buurt, woningbouwvereniging, sportclub of organisatie domme fouten zijn gemaakt. Ik blijf daarom positief, het gaat de goede kant op. Misschien gaan staat  over tien jaar deze tijd niet als de “de grote crisis”, maar als de “grote schoonmaak” in Wikipedia en de digitale leerboekjes.

 

Big brother is a two-way street

Soms denk ik wel eens, dat al die bestanden, elektronische patiëntendossiers, Hyves of Facebook webpagina’s en digitale schaduwen waar je niet onderuit kunt een aantasting van m’n privacy zijn. Daar maak ik me dan druk over, ik voel me dan niet alleen als een rat in een kooi die steeds kleiner wordt, maar ben bang dat als er ergens iets mis gaat je geen mens meer bent, maar een sofinummer, een dossier, een bakje met data. Alleen al Amsterdam, als ze echt hun best doen, moeten bergen gegevens over me hebben, over waar m’n auto staat, het gebruik van m’n OV-Chip, welke belastingen ik betaal, en dan nog even googlen en je hele leven ligt op straat. Gelukkig wees iemand me er laatst op, dat Big Brother als de oppermachtige allesweter, een tweesnijdend zwaard is. Instanties en organisaties, waarvan ik vrees dat ze in m’n gegevens zitten te speuren of dat zouden kunnen gaan doen, zijn namelijk net zo kwetsbaar voor mijn googlen en wroeten, en zoals u iedere week kunt lezen, levert dat soms interessante inzichten op, zoals over Cohen’s vergoeding, die ver boven de Balkenende norm uitkomt en dat staat gewoon ergens inde begroting of over de oud-wethouders, die zo lekker jarenlang hun wachtgeld uitmelken. “ Big Brother is a two-way street” want niet alleen weet de politie misschien alles over mij, maar met de moderne mobieltjes, camera’s en andere middelen kan ook iedere burger zelf gaan speuren. Een agent let niet alleen op u, maar u ook op hem of haar, dergelijke ambtsdragers zijn ondertussen doodsbang dat zelfs maar een kleine misstap door iemand werd of wordt gefilmd, opgenomen, vastgelegd. Hetzelfde geldt voor politici, bestuurders, en eigenlijk voor iedereen die we denken aan de andere kant van het Big Brother systeem te staan. Ergo, misschien kan ik eigenlijk rustiger slapen dan het zootje zogenaamd rechtschapenen dat nu stap voor stap wordt ontmaskerd.

 

 

EPD patientendossier

Ik dacht, met minstens een half miljoen andere Nederlanders bezwaar te hebben gemaakt tegen een elektronisch patiëntendossier, het zogenaamde EPD. Niet omdat ik een brief had gekregen, maar omdat mijn vrienden me er via emails op wezen. Ik heb verder keurig volgens de regels, met kopie van paspoort en ondertekening mijn bezwaar ingediend en kreeg zelfs een nette antwoordbrief van het informatiepunt. Maar wat schetst mijn verbazing; er wordt toch een EPD van mij aangelegd, want dat is volgens art 454 WGBO verplicht. De zorgverlener moet dat doen, ook zonder mijn toestemming en, staat er in die brief, het EPD is daar een onderdeel van. Kortom, ik kreeg de indruk iets tegen dat EP te kunnen doen, maar dat is dus niet zo. Ik heb helemaal niet en nooit tegen een EPD van mij bezwaar kunnen maken - dat is er of komt er – maar me alleen tegen de verspreiding van die gegevens kunnen verzetten. Ongetwijfeld zal justitie, de medische wereld of de belastingdienst daar uiteindelijk wel in mogen kijken, er staat fijntjes dat dit mag als er “een wettelijke basis” is. Zo gaat dat tegenwoordig in ons land, je zou eens crimineel, een terrorist of illegaal kunnen zijn, of daar van verdacht worden omdat je een parkeerboete niet hebt betaald, dus liggen je gegevens feitelijk op straat, nu al of over een tijdje. Zo gaat dat, oneigenlijk gebruik is te makkelijk. Was het niet de gemeente Amsterdam en de Amsterdamse politie die in de oorlog met dat soort gegevens Joden liet oppakken, maar wel ieder jaar bij de Dokwerker doen alsof er nu geen razzia’s zijn. Nu kan ik me kwaad maken: over de leugens dat 96% van de huishoudens een brief heeft gehad (ik ben altijd die 4% denk ik wel eens) of over de kleine lettertjes en de misleiding. Maar eigenlijk ben ik vooral kwaad op de politiek, die dit weer eens liet gebeuren, en tegenstanders van dit of andere big brother maatregelen doodzwijgt of het verzet bagatelliseert. Via een omweg krijgen we het toch door de strot gedrukt, net zoals met die wat aangepaste en anders genoemde Europese Grondwet.

 

 

 

Taxifraude

Amsterdam gooit haar reputatie als leuke, vriendelijke en spannende stad in toenemende mate te grabbel. Met de economische crisis in het achterhoofd zou je verwachten dat men wat soepeler en klantvriendelijker zou gaan optreden, maar ho maar, de regels worden aangescherpt, er komen meer controles en of het helpt is maar de vraag. Mijn buitenlandse vrienden zien Amsterdam langzamerhand als een soort derde wereld plek, waar ze aan de ene kant getild worden waar dat kan en anderzijds ze op zaterdagavond op het Leidseplein een soort politieleger zien opereren, met rijen overvalwagens en overal geel. En als een toerist met de metro wil, dan kun je daar geen strippenkaart meer kopen, maar alleen een OV-chip en dan ben je zo maar drie keer meer kwijt, effciënt zijn noemt men dat dan.

Na allerlei verhalen en klachten van hen over absurde taxiprijzen nam ik ook eens een taxi vanaf Schiphol. Daar stond een mooi bord met maximum prijzen voor vervoer naar het centrum. Nou, maximaal 40 euro tot het Centrum, dat viel nog te behappen, om 3 uur ’s nachts mag dat wel een keertje. De chauffeur brabbelde iets over haast, zette “toevallig” zijn papieren voor de meter en reed lekker om via de Zeeburgtunnel en wilde toen, onverwacht, in het Centrum mooi 58 euro vangen. Ik had toch haast, dus reed ie de snelste weg! En dat maximum, dat moest je van te voren melden, dat zette ie z’n meter niet aan. Ik heb betaald maar wel gevraagd om een klachtenformulier, maar dat was allemaal te veel voor deze Schiphol-service taxi 4343. Protesteren heeft dan weinig zijn, maar ook een klacht via www.taxiklacht.nl van het ministerie van V&W leverde weinig op, behalve een verkeerde verwijzing. En de politie, die mag en wil niets doen, want zo hebben we dat geregeld in onze stad.

 

 

mei 2009

 

Makro en megacijfers crisis

Hoe erg is die crisis nou? Ik word ook een beetje gek van al die miljarden, biljoenen en triljoenen die maar langs komen. Dat komt deels omdat ze in de VS ons miljard een billion noemen en 1000 miljard/billion daar een trillion heet, wat bij ons weer biljoen heet. Even in perspectief, ons bruto nationale product is per jaar zo’n 700 miljard euro, dat is ruwweg het bedrag dat Obama’s reddingsplan in de VS economie pompt en daar gaat het dan om bijna een triljoen dollar. De hele wereld samen produceert of verdient per jaar zo’n 70 trillion dollar ofwel 54 biljoen euro (dergelijke cijfers vindt je in het CIA World factbook). We bezitten bij elkaar wereldwijd zo’n 100-130 biljoen euro (20.000 per aardbewoner), de waarde van alle beursgenoteerde ondernemingen ter wereld is nu zo’n € 35 biljoen. Maar die cijfers worden pas interessant als we weten dat de schuld van de VS zo’n €  63 biljoen bedraagt, dat de Europese banken samen € 30 biljoen, dus € 30.000 miljard in de put zitten, dat de wereldwijde Credit Default Swaps (kredietdekking) markt € 55 biljoen groot is en de totale derivatenmarkt (hefboom-beleggingsconstructies met vaak onduidelijke koppelingen en grote risico’s) is een bijna onvoorstelbare € 2200 biljoen. De hele wereldeconomie is dus enorm uit balans, er is qua financiële constructies vele malen meer aan schulden (en dus virtueel geld) getoverd dan er feitelijk geld is (er is € 12 biljoen aan gedrukt geld in omloop) of zelfs maar aan waarde bestaat. Even vlak bij huis, de ING bank is nu op de beurs zo’n € 7-10 miljard waard, maar heeft voor € 600 miljard aan leningen uitstaan, met als tegenwaarde dus veel beleggingen in broze constructies.

Deze brij van cijfers maakt vooral duidelijk, dat het geheel een heel angstige en wankele constellatie is, die nu ook deels is ingestort. We zitten er allemaal in, want ook onze pensioenen, beleggingspotjes, spaarcenten zijn deel van die enorme berg namaakwaarde. Onze zogenaamde welvaart, onze vooruitgang en quasi-veiligheid, dat is allemaal betaald met geleend geld. Geleend van onze toekomst, in schulden en ecologische verkrotting, en we gaan het nog heel duur betalen vrees ik. Maar we hebben het wel laten gebeuren, want op wie stemde u al die tijd?

Koninginnedag aanslag

De dader is dood en het spel der gissingen neemt een aanvang, want het is allemaal vaag, wat bezielde Karst T. Een loner, een gek, of het begin van een reeks wanhopigen, zonder woning, zonder geld en met de deurwaarders achter hen aan en geen uitweg. Zelfmoordaanslag, daar lijkt het op, tenzij zou blijken dat z'n gaspedaal vastzat of zo, of dat ie teveel van een of ander middel had ingenomen, maar dat blijkt wel uit de autopsie neem ik aan. Dit soort acties zijn gevaarlijk, omdat het anderen het idee kan geven, dat als er toch niets meer aan te doen valt, je beter met een grote klap uit het leven kunt stappen dan stilletjes voor de trein springen. Zulke gedachten verspreiden zich als een virus, we hebben dat gezien met de zelfmoordaanslagen met een Islamitische achtergrond, maar ook zelfverbrander Jan Palach heeft navolgers gekregen. Geen uitweg, geen vangnet, sociaal isolement, uiteindelijk gaat het een keer mis en krijg je dit soort suicidale aanslagen. Nu is het een Nederlander die zo reageerde, maar de jacht op illegalen, die ondertussen ergere vormen heeft aangenomen dan wat de Duitsers in WO II deden (met stevige medewerking toen van de Amsterdamse gemeente en politie) schept ook wanhopige mensen, die geen uitweg meer zien. Dat er eens een illegaal bij z'n aanhouding, waarschijnlijk een zogenaamd gewone controle zoals nu in Amsterdam aan de orde van de dag is, in paniek kan raken en gaat steken of schieten is meer dan waarschijnlijk, het gaat gebeuren. Mensen die weten dat ze terug moeten naar een uitzichtloze of levensgevaarlijke situatie, marteling of gevangenschap kunnen net als Karst T. het idee krijgen, dat ze maar beter met een grote knal kunnen uitstappen dan wachten totdat ze ergens in een cel wegrotten. 

 

 

Ver-Wilder-ing

Het aantal doden in Afghanistan stijgt, en hoewel de Nederlandse media blijkbaar alleen “onze jongens” tellen, zitten we daar midden in een oorlog met vele slachtoffers, ook burgers. Als de Taliban, die ons niet anders kan zien dan als bezettingstroepen, dan een raketaanval doet op kamp Holland en daar een dode valt, is dat natuurlijk betreurenswaardig. Maar als onze premier JP Balkenende dan spreekt over een “laffe aanval” val ik toch even stil. Is dat niet de politicus die zonder toestemming van de Tweede Kamer, laat staan het volk, ons op onjuiste gronden betrok in de oorlog in Irak en daar nog steeds geen echte uitleg over wil geven. Over laffe aanvallen gesproken! Geweld is blijkbaar gerechtvaardigd als “het gezag” het doet, dan zijn de slachtoffers “collateral damage”, maar wie terugschiet of zich verzet is laf en fout. Ook in Amsterdam doen we dat tegenwoordig zo, de ruwe en ondoordachte arrestaties in de Ikea-terrorisme zaak zijn gerechtvaardigd, het doel heiligt de middelen. Kraken, hulpzoekers uit het buitenland helpen, zwartreizen, geen ID dragen, demonstreren, protesteren, satire, het wordt allemaal gecriminaliseerd en daarmee raakt de menselijkheid steeds verder uit beeld. Een kwalijke tendens, zedelijke ver”wilder”ing. Zou iemand eens kunnen gaan beseffen dat de hele economische crisis daar iets mee te maken heeft.

 

Crisis ben je zelf

 

Het gaat helemaal niet goed zeggen ze bij de friteszaak, waar de eigenaar steeds langere uren draait; steeds meer buurtzaakjes gaan failliet, de crisis is onder ons. De overheid komt met lapmiddeltjes, met maatregelen die het in de media goed doen zoals beperken van de bonussen, het misschien naar 67 tillen van de AOW en wat vage kretologie over nu investeren en morgen bezuinigen, maar fundamenteel gebeurt niets. Miljarden naar banken om de gaten te stoppen, maar dat geld wordt niet rondgepompt. Het wezenlijke probleem, 10 miljoen woningen die 50.000 minder waard worden = 500 miljard aan ongedekte hypotheken en verdwenen zekerheden, los je daar niet mee op. Daarvoor moet het vertrouwen in het systeem hersteld worden. Niet alleen in de banken, maar in de politiek, in de geprivatiseerde monopolies - hoezo Nuon verkopen, hebben we niets geleerd van UPC en de misgelopen privatisering! - en woningbouwbozo’s, maar ook het vertrouwen in elkaar, in je buren, in jezelf. Samen doen, samen delen, samen besparen op energie, vervoer, iets doen aan verkwisting en milieu. Waarom investeert men niet in community, in buur(t)schappen, in kleinschalig samendoen, elkaar helpen, auto delen, zorg delen, menselijkheid delen. Vertrouwen moet je verdienen, de overheid en de deskundigen hebben dat verspeeld, dus begin zelf, steek je handen uit en laat zien dat je meedenkt, de Sociale Dienst van Amsterdam zijn wij zelf, jouw en mijn “afdeling” zijn de tien of twintig mensen om ons heen.

 

 

april 2009

Europese verkiezingen

Er komen verkiezingen aan, op 4 juni a.s. voor het Europese Parlement, maar daar blijkt vrijwel niemand voor warm te lopen. Meer van hetzelfde, onduidelijke figuren uit de bestaande partijen die en dikbetaald baantje zoeken buiten de schijnwerpers, want Brussel is een vetpot met heel wat leuke extra’s. Ik was ooit ook kandidaat voor dat Europarlement en heb toen even in de keuken gekeken, wat een verspilling, wat een zakkenvullerij, wat een pensioenen, wat een onoverzichtelijke ambtenarij. Maar goed, het interesseert de burger niet, dus we krijgen wat we verdienen. Toch is het wel vreemd dat juist in een crisis er geen nieuwe en brede beweging ontstaat die politiek ook iets wil veranderen. Nu is toch de tijd om de kiezer te mobiliseren en met nieuwe visies en gedurfde alternatieven te komen? Of zijn die er eigenlijk niet, behalve pensioenen korten en andere manieren om de burger op te laten draaien voor de fouten van de politiek en de graaiers. Wie komt met een goed plan om het vertrouwen van de burger in het systeem en in elkaar te herstellen, en liefst iets doordachter dan het op straathoeken uitdelen van hash en XTC! Volgend jaar krijgen we met lokale en provinciale verkiezingen weer een kans, maar is dat niet te laat? Het valt me wel op dat een omroep starten nu blijkbaar meer opbrengt dan een politieke partij. Maar misschien gaan al die nieuwe omroepen ons wereldbeeld zodanig wijzigen, dat we er dan anders tegenaan kijken.

 

Politieklachten

Als je in Amsterdam met de politie te maken krijgt, worden daarbij wel eens fouten gemaakt, ook door de politie. Daartegen een klacht indienen is echter totaal nutteloos, het spijt me dat ik daar weer eens op moet terugkomen. Je komt in een procedure terecht, bij de Commissie Politieklachten van de politie zelf, met de schijn van een onafhankelijk onderzoek naar je klacht. Wat er in feite gebeurt, is dat je klacht, die je op papier hebt gezet, door een meerdere van de betrokkenen met hen wordt doorgenomen. Er wordt dus niet aan hen gevraagd wat er gebeurd is, ze hoeven alleen maar te reageren op wat jij beweert. Dat is geen onderzoek, dat is een repliek. In veel gevallen, en dat heb ik herhaalde keren zelf meegemaakt, wordt dan, samen met collega’s en zelfs meerderen, een verhaal gefabriceerd dat betrokkenen vrijpleit. Zelfs als je dat kunt aantonen, en er dan dus in feite sprake is van gezamenlijke ambts-eedige valse verklaringen (en dat is een ernstig misdrijf voor politiemensen), dan kun je dat niet in die klachtprocedure inbrengen. En rammelt de verklaring van de agent, dan komt er in tweede instantie wel een verklaring van een collega of meerdere overheen, die handig de gaatjes dicht. Er volgt dan meestal een uitspraak waarin de politiemensen vrijuit gaan, de burgemeester bekrachtigt dat en verder niks. Je kunt dan naar het Openbaar Ministerie en aangifte doen, maar geen politiebureau neemt die aangifte op, ook dat heb ik vele malen meegemaakt, je moet maar naar de Klachtencommissie. Mijn conclusie is dat politie in Amsterdam met zo’n procedure eigenlijk kan doen wat ze wil, m’n geloof in eerlijke agenten en hun bazen ben ik helaas lang geleden al kwijtgeraakt.

 

 

Ikea-tereur dreiging

Dat de overheid bij serieuze dreigingen op moet treden, zal niemand ontkennen. Wat mij echter  irriteert is dat achteraf, toen bleek dat de hele heisa rond de Ikea dreiging in ieder geval niets met die Marokkaanse familie te maken had, Cohen de gang van zaken bleef verdedigen. De politie heeft terecht en correct opgetreden, blijft hij stellen en hoezo excuses? Collateral damage, onschuldige toevallige slachtoffers en daar moet je het dan maar mee doen, zonder tanden! Maar dit afdekken, dit verbloemen, dit als overheid samenspannen om de zaak weg te stoppen, dat is geen uitzondering. Als je in Amsterdam met de politie te maken krijgt, worden daarbij wel eens fouten gemaakt. Daartegen een klacht indienen is echter totaal nutteloos. Je komt in een procedure terecht, bij de Commissie Politieklachten van de politie zelf, met de schijn van een onafhankelijk onderzoek naar je klacht. Wat er in feite gebeurt, is dat je klacht, die je op papier hebt gezet, door een meerdere van de betrokkenen met hen wordt doorgenomen. Er wordt dus niet aan hen gevraagd wat er gebeurd is,  ze hoeven alleen maar te reageren op wat jij beweert. In veel gevallen, en dat heb ik herhaalde keren zelf meegemaakt, wordt dan, samen met collega’s en zelfs meerderen, een verhaal gefabriceerd dat betrokkenen vrijpleit. Zelfs als je dat kunt aantonen, en er dan dus in feite sprake is van gezamenlijke ambts-eedige valse verklaringen (en dat is een ernstig misdrijf voor politiemensen), dan kun je dat niet in die klachtprocedure inbrengen. Er volgt dan meestal een uitspraak waarin de politiemensen vrijuit gaan, de burgemeester bekrachtigt dat en verder niks. Je kunt dan naar het Openbaar Ministerie en aangifte doen, maar geen politiebureau neemt die aangifte op, ook dat heb ik vele malen meegemaakt, je moet maar naar de Klachtencommissie. Mijn conclusie is dat politie in Amsterdam met zo’n procedure eigenlijk kan doen wat ze wil en, zoals blijkt in de Ikea zaak, dat Cohen ze daarin blijft dekken. Ik heb m’n tanden nog, maar m’n geloof in eerlijke agenten en hun bazen ben ik  helaas lang geleden al kwijtgeraakt, de nog onopgeloste dood van Hans Kok in een politiecel zal ik niet vergeten en (nu bankspreker) Klaas Wilting kon mij openlijk bedreigen en daarmee wegkomen.

 

 

maart 2009

Internetverslaving en sociale media

Het klinkt allemaal zo mooi, via Hyves of Facebook of LinkedIn je vriendenkring uitbreiden, berichten, gegevens en foto's uitwisselen en deel uitmaken van een cybercommunity. Het draait tegenwoordig om je netwerk en zeker als je een baan zoekt, kan dat helpen. Maar dat werkt twee kanten uit, want ook de werkgever kan even gaan speuren en je hele digitale verleden in beeld krijgen, en daar kan wel eens iets bijzitten wat je niet aan de grote klok wilde hangen. Dat laten verdwijnen is erg moeilijk, je geeft de auteursrechten op je eigen gegevens in feite geheel of gedeeltelijk op als je lid wordt van zo'n internetwerk. Maar er is meer. Je voelt je weliswaar deel van een soort gemeenschap, maar je kent die e-vrienden of e-kennissen niet fysiek en dat kan tegenvallen als je ze echt ontmoet of nodig hebt, het kunnen zelfs nep-personages zijn. Sociale netwerksites brengen ook het risico met zich mee dat mensen een kortere aandachtsspanne ontwikkelen, sensatiebelust worden en niet meer in staat zijn zich in te leven in de medemens, tenminste volgens een onderzoek van Lady Greenfield, een Engelse professor neurologie uit Oxford. Zij pleit voor internetwetgeving die meer aandacht besteedt aan bredere kwesties, zoals de effecten op de ontwikkeling van het kind en de sociale gevolgen. Ik denk dat ze daar gelijk in heeft, er groeit een generatie op die gewend is aan de schijnveiligheid van een mobieltje en altijd bereikbaar zijn en die communiceert via beperkte middelen zoals telefoon, chatten en emailen. Men mist dan het persoonlijke, fysieke contact met die veel rijkere uitwisseling van emoties, en wat we niet-verbale communicatie noemen. Nog veel belangrijker vind ik dat het gevoel voor avontuur, voor risico, voor ontdekken en ondernemen langzaam verdwijnt, we worden heel veilige, maar angstige wezens in een cyberkooi van onechtheid.

 

In Memoriam Robert Jasper Grootveld

 

Een groot Amsterdammer is niet meer. De profeet, de nar en de heraut van een nieuwe tijd Robert Jasper Grootveld is op 26 februari overleden, kort nadat hij nog op 7 februari temidden van zijn vrienden het uitkomen van de zeer lezenswaardige biografie over hem door Eric Duivenvoorden mocht vieren. Er zijn niet veel Amsterdammers, die onze stad internationaal zo op de kaart hebben gezet als Robert Jasper Grootveld. Hij was meer dan de anti-rookmagiër die begin jaren zestig rond het Lieverdje z’n happenings opvoerde, hij was de 'Magiër van een nieuwe tijd”, de man achter “Kom Klaas”. Hij voorzag en bewerkte, lang voor de summer of love (1967) dat Amsterdam een magisch centrum zou worden voor de hippie-generatie. In feite was hij de stadsnar die de nieuwe tijd voelde aankomen en aankondigde, maar ook de lokvogel die vooropging, durfde wat niemand durfde, die deed wat niemand deed. Een wijze, die de toekomst-staart van het heden durfde te tarten en om te gooien en daarmee bewees dat magie werkt, dat de geest de materie en de hypnose van de reclame de baas kan zijn. Geen navolger of meeloper, hij was, lang voor dat woord werd uitgevonden (al vanaf 1955 toen hij met een vlotje bij het Lido voor het eerst de pers haalde), een pur-sang performance-artiest en happening-master.  Een geboren Amsterdammer die bewees dat enthousiasme, je eigen weg gaan en niet bang zijn om op je bek te vallen, je ergens kunnen brengen, ook een autodidact met 8 jaar lagere school uit de volkswijken. Hij had veel invloed op de provo-beweging, maar was eigenlijk geen provo, maar een andersdenker, een woordkunstenaar en een geniale onruststoker. De witte fietsen waren zijn grotendeels zijn bedenksel, Luud Schimmelpennink heeft dat uitgewerkt en uitgevent, heden ten dage zijn er witte fietsen in veel wereldsteden (alleen niet bij ons)!! Zijn happenings waren niet gewelddadig, maar ludiek en daarmee loodste hij ook de Amsterdamse kabouters weg van terroristische ondergrondse bewegingen als de RAF.

De laatste decennia was Grootveld vooral begeesterd bezig met z’n piepschuim-projecten: drijvende eilanden. Weer iets wat jaren vooruitliep op de rijzend water-problematiek door Global Warming, weer een profetische actie van een der werkelijk grote magiërs van deze stad, een man in de lijn van Nicolaas Kroese (d'Vijff Vlieghen). Grootveld was iemand, die zelf ook gevoelig was voor  verslaving en daarom als fervent anti-tabaks activist (al vanaf ’61, 47 jaar vóór het rookverbod) toch zelf flink doorrookte en later door de alcohol lichamelijk en geestelijk in de problemen kwam. Het was geen leuke oude dag voor Grootveld, hij was een lastige, soms irritante oude man geworden, die lelijk kon uitvallen. Ik moest hem wel eens van de straat rapen en z’n eenzaamheid en opgekropte woede waren soms pijnlijk, maar ik ben blij dat ik in ieder geval de laatste jaren deze, in wezen zeer gevoelige man heb mogen kennen. Een woord-en-daad tovenaar aan wiens visie op de reclame, de media en het rollenspel van de samenleving Amsterdam veel te danken heeft. Een lieverdje!!

 

NZ lijn en de rij missers

Amsterdam drijft eigenlijk op een paar zandlagen in een hoop slappe prut. Daar slaan we sinds eeuwen palen in en daar staan dan de huizen op. De laatste vijftig jaar doen we dat extra diep en extra veel, we zijn ondergronds gaan bouwen en voor grote gebouwen zijn hele lange en veel palen nodig. Wat in feite gebeurt is dat we die zandlagen geleidelijk aan het doorprikken zijn, steeds meer gaatjes en het gevaar bestaat, dat op een gegeven moment de hele boel gaat schuiven, verzakken of bewegen. Het is allemaal een teer evenwicht tussen zand, water, smurrie en de druk van boven. Met de Noord-Zuidlijn en de daardoor toegenomen bouwdruk, er zijn enorm veel grote gebouwen bijgekomen, worden de zandplaten nog verder belast en dat kan wel eens fout gaan, zeker nu die tunnel er ook nog eens door en tussengepropt wordt. Want daarvoor moet, ook al is het maar tijdelijk, wel gepompt worden en dan loop je risico’s. Welke risico’s dat eigenlijk waren, is niet in te schatten, maar het lijkt een onverantwoorde gok. Dat wordt langzaam duidelijk en kostte nu weer een wethouder (plus wachtgeld, PvdA wethouders nutten veelal hun dure wachtgeldregeling helemaal uit). Maar even niet vergeten, het was Köhler van Groen-Links die Amsterdam met die risico’s opzadelde, tegen een referendum in en omdat Groen-Links zo graag op het pluche wilde. En het was de raad die het allemaal toeliet, kunnen die niet naar huis? Of kan iemand eens echt uitrekenen, wat al die missers zoals IJburg, NZ-lijn, A10 dak, Vuilverbranding, Nemo en de hele lijst nu echt gekost hebben of gaan kosten?

 

 

 

febr 2009

ID-plicht contraproductief

De identificatieplicht was voor de burger een dure operatie, iedereen een paspoort of ID kaart. Voor de overheid wel een leuke opsteker, want ondanks de beloftes in het parlement van beperkt en gericht gebruik bleek het een goudmijn omdat men te pas en te onpas ID's ging vragen.

Er zijn honderdduizenden dubbele boetes uitgeschreven als iemand bijv. geen licht op z’n fiets had en dan ook z’n ID niet bij zich. Maar veel erger is dat die hele poppenkast contraproductief blijkt. Niet alleen worden er geen terroristen of criminelen mee gevonden, maar omdat iedereen nu een paspoort of kaart in de tas of jas heeft, zijn er de afgelopen jaren alleen al in Amsterdam 72000 stuks ID-bewijzen verloren, gestolen of zoek geraakt. (Amsterdam telt iets van 750.000 burgers). Nu klaagt de politie dat er zoveel “echte”paspoorten worden gebruikt door mensen die er wel wat op lijken, daarmee is die hele ID plicht een lachertje geworden. Er worden op gelijkenis paspoorten geleverd of gejat, maar als je er een heleboel jat kun gewoon de klant (!) even laten kiezen uit meerdere stuks, waar ie het beste op lijkt. De ID-plicht leidde dus tot veel meer gestolen paspoorten en dus tot makkelijker een vals en toch echt paspoort verwerven en rondreizen.

 

Glasvezelnet grote verliespost

Amsterdam heeft z’n glasvezelnet grotendeels overgedaan aan KPN en doet voorkomen, alsof dat een prestatie is. In feite is dat hele net een politieke manoevre geweest, op het randje van het onbehoorlijke en op of over de grens van wat Brussel accepteert aan het opereren op een vrije markt door de overheid. En nu gaat het naar KPN, eigenlijk de grote vijand met een eigen ADSL-net en daarmee bewijst Amsterdam eigenlijk dat men altijd op die vrije markt heeft zitten rommelen. Glas tot aan de voordeur, technisch leuk en de technische mensen erachter hebben ervoor gevochten omdat ze begrepen, en dat onderschrijf ik, dat zo’n net ongekende nieuwe mogelijkheden en nieuwe diensten zou kunnen brengen. Maar dat is er niet van gekomen, omdat domme wethouders de zaak overlieten aan een Italiaanse uitbater, die niks geen nieuwe diensten wilde, alleen maar geld verdienen aan het verkopen van snel internet in concurrentie met UPC en KPN. Maar wat blijkt, ze maakten het te duur, er zijn wel veertigduizend aansluitingen, maar het aantal abonnees wil men niet noemen en ik vrees dus dat dat er maar een paar duizend zijn, want snel internet via UPC of de aloude POTS koperdraad is stukken goedkoper. B&W heeft, net zoals na ’95 bij de nieuwe diensten op het kapelnet van A2000/UPC, de zaak laten versloppen en toegegeven aan de commercie, innovatieve projecten kwamen niet van de grond en dat weet ik, want ik heb ze geprobeerd in te dienen. Net zoals destijds na mijn referendum tegen de kabelverkoop zat men te slapen, maar maakte wel mooie sier met innovatieborrels en egotripperige verhalen in de goedgelovige pers over het succes van Citynet. En nu, omdat duidelijk begint te worden dat het fout gaat en men bang wordt voor Brussel, de boel overdoen aan KPN en over een succes spreken; je moet maar durven!

 

 

Oibibio-Het Oosten

Dat de bestuurders van woningcorporaties, waar overigens leden niets of vrijwel niets meer in te brengen hebben, al jarenlang zogenaamd ondernemertje spelen is voor mij geen nieuws. Wie bijvoorbeeld heeft gevolgd wat er in de loop der jaren met Mercurius, het oude Oibibio, is gebeurd kon wel begrijpen dat daar gerommeld is, gespeculeerd met geld van huurders, onbehoorlijke risico’s zijn genomen. Maar de overheid en B&W deden niets, hoogstens deelden ze lintjes uit aan directeuren die zogenaamd moedige ondernemers waren, maar in feite prutserige zakkenvullers. Het commercieel maken van de woningstichtingen, corporaties en woningbouwverenigingen hebben we eigenlijk te danken aan CDA-er Enneüs Heerma, die goedgelovig die corporaties de vrije hand op een vrije markt wilde geven. En die vrijheid hebben ze gebruikt, vooral geen goedkope sociale woningbouw, de huren en in een slimme combine ook de huizenprijzen in Amsterdam zijn meer dan verdubbeld, het schaarstebeleid van de bestuurders was vooral dienstig aan overvette salarissen voor henzelf en extreem dure kantoren, met zoals blijkt ook nog wat vastgoedkadootjes voor de eigen clan. En nu zitten we met een onroerend goed crisis, binnenkort wordt dat een hypotheekcrisis, ja ook in Amsterdam. Want waarom moet een toch nog vrij lullig eensgezinshuis op IJburg of een dubbele etage in de stad net zo veel kosten als het landhuis met 19 kamers, inpandig zwembad en sauna dat ik net over de grens achter Hengelo heb gekocht? Omdat gemeente, projectontwikkelaars en vooral de woningbouwcorporaties bouwen in Amsterdam onmatig duur hebben gemaakt, wijzend op een zogenaamd marktconforme prijsstelling, die ze zelf hebben gemanipuleerd! Bouwen in Duitsland, in Antwerpen of Brussel kost de helft, met dezelfde stenen en dezelfde Polen, ra ra, waar blijft die winst?

 

 

 

Jan 2009

Cyberaanval

De toenemende golf malware, virussen, phishing naar gevoelige gegevens en besmette websites wordt nu echt een probleem, de "storm"-vlag is gehesen, want het hele internet systeem wordt steeds kwetsbaarder. Conficker/Kido zou miljoenen PC’s besmet hebben, via een gaatje in de Microsoft  afscherming. Het wordt angstig, steeds meer PC’s, mobiel dataverkeer en het inbouwen van WiFi (draadloos internet) in allerlei apparatuur, van camera's tot babyfoons en medische trackers groeit uit tot een heel kwetsbare wolk van rekenkracht en software die plotseling tot uitbarsting kan komen. Het gaat niet eens om de direct actieve virussen, juist de verborgen “agents” en “netbots” die worden achtergelaten op systemen kunnen een tijdbom zijn. Het blijkt nu, dat er al miljoenen devices en PC's zijn, besmet zijn met een virus, dat misschien ook nog van buitenaf geactiveerd kan worden. Op een slecht moment kan daarmee niet alleen het internet platgelegd worden, maar bijvoorbeeld ook een bericht worden verspreid over een beurscrisis of grote fraude. Als dat maar op genoeg sites en via genoeg emails opduikt is niet meer te controleren of dat echt is of niet en kan dat tot paniek leiden. Tegen zo'n cyberaanval is geen kruit gewassen, dat gaat zo snel en mensen gaan zo snel met geld en aandelen schuiven dat het binnen minuten een echte ramp is. Het gevaarlijkste terrorisme kan anno 2009 van je eigen computer komen, die toevallig besmet is. Dat komt deels door gebrek aan effectieve internet-wetgeving, maar eigenlijk vooral omdat we de psychologie en sociologie van de virtuele en digitale wereld nog niet begrijpen. Iedereen wilde geld verdienen, niemand lette op het gebrek aan fundamenteel evenwicht  in cyberspace. De kreet "Information wants to be free" leverde een extreem kwetsbaar systeem op, die ondertussen wel een echte levensader is.

 

 

jan 2009

Nieuwjaar en de schuld buiten jezelf leggen

Burgemeester Cohen wees er in z’n nieuwjaarstoespraak op dat de crisis was het gevolg van roekeloos gedrag. Maar gedrag van anderen, niet van ons, niet van hem, niet van een gemeentebestuur dat enorme risico’s nam, met de NZ lijn, de vuilverbranding, de A10 ontwikkeling, de huizenmarkt, IJburg. Hij vertelde over hoe eenvoudig de mensen in allerlei verhaaltjes trappen. Wat onze burgervader vergeet, is dat we mensen zoals hij hebben aangesteld (of laten aanstellen) om daar voor te waken. Dat het onze leiders voorgaven het allemaal in de hand te hebben. Een grote recessie, een crisis, een depressie, dat was volgens hen in de moderne tijd onmogelijk. En nu gebeurt het toch, en het is lief dat Cohen dan refereert aan de tulpenspeculatiecrisis in 1637. Maar waarom geeft hij niet toe dat we de zandplaat waarop Amsterdam rust met die NZ lijn gewoon aan het lekprikken zijn (menselijke foutjes noemt Cohen dat), dat de huizenmark in Amsterdam totaal uit balans is wegens gebrek aan toezicht op de woningcorporaties en dat we als toeristenstad druk bezig zijn onderuit te gaan aan de neorechtse repressiedrift? Het gemeentebestuur is volgens hem maar een klein radertje in het geheel en doet toch z´n best, OK er worden wat risico’s gelopen en die pakken niet goed uit, maar ze bedoelden het toch goed? Borstklopperig gebral denk ik, als Cohen het heeft over de Zuidas, de cruciale rol van Amsterdam in de brede financiële wereld, maar ik proef weinig besef voor de vrijheid die de echte basis was voor de historische rol van Amsterdam in de wereld. Die financiële wereld met consultaire aanhang dondert in elkaar, blijkt hol en rot, de Zuidas wordt, vrees ik, een rottend monument voor de incompetentie van de Vroede Vaderen van onze stad. Wat dat betreft kan Amsterdam op 1 januari 2010 beter de Gijsbrecht laten opvoeren dan Job weer in bijna Bijbelse termen laten klagen over de mestvaalt die ie zelf mee veroorzaakte, over normen en waarden die blijkbaar eenzijdig mogen worden opgelegd en over vertrouwen dat de burgers overduidelijk niet meer hebben in dit systeem.

 

 

Verzekeraars

Leren we iets van de geschiedenis? Het afgelopen jaar is duidelijk geworden dat de zogenaamde privatisering, het in handen geven van de vrije markt van collectieve taken, desastreuze gevolgen kan hebben en voor velen nu heeft. Hun spaarcentjes verdampt, hun banen weg, hun huizen verzakt en sinds we in Amsterdam het woord sociaal hebben afgeschaft en uit alle officiële benamingen weggestreept (weet u nog, de Sociale Dienst?) moet je het zelf maar oplossen. Wordt maar verkeersregelaar, stadswacht, vuilnisman of ga in Uruzgan vechten; de barmhartigheid is veranderd in kille dwang en repressie. Eigen schuld, dikke bult, dan ga je maar werken, is het devies. We zijn opgefokt tot consumenten-vee en nu het minder wordt krijg je gewoon minder. Dat zeggen ze niet, op papier gaan de minima er niet op achteruit, maar op allerlei manieren wordt er geknabbeld aan je bestaan, door hogere belastingen, meer boetes, langer doorwerken, minder zorg in je pakket, hogere parkeertarieven, de trein duurder, de post duurder, wie uit moet komen van z’n AOW weet precies hoe z’n leven wordt afgeknepen. Maar leren we iets? Nee, dezelfde verzekeraars van wie met woekerpolissen, spaarhypotheken en allerhande financiële constructies  duidelijk werd dat ze onbetrouwbaar en soms zelfs malafide zijn, geleid door gewetenloze kortetermijn graaiers, bij die zelfde mega-verzekeraars hebben we onze collectieve ziektekosten-verzekeringen ondergebracht. Met toezichthouders die ook overdik betaald worden, als politici eerst het hele opzetje regelden en nu mooi weer spelen, en bezorgd melden dat de kosten toch wel onrustbarend stijgen. Voor mij is de huidige crisis, die in wezen draait om vertrouwen en angstpolitiek, ook het gevolg van dertig jaar zogenaamde vrije markt en deregulering. Hier en daar wordt het spel, de zelfverrijking van weinigen, nu doorzien, maar gebeurt er niet meer dan dat andere netwerkende zakkenvullers de opengevallen plaatsen innemen, en er met veel miljarden de rotte plekken worden dichtgeplamuurd.

 

 

 

Vereniging van eigenaren KvK

Iedereen in het systeem, alles in de computer, alles registreren, want we hebben de illusie dat dan alles in de hand te houden is. Bij alle beloftes over minder regelen komt daar bar weinig van terecht. Kan ook niet, want Brussel is de grote regelgever en daar valt (bijna) niets meer aan te doen. Niet alleen personen, maar ook organisaties moeten aan de leiband van Big Brother en daar is dan de Kamer van Koophandel voor opgetuigd. Typisch zo’n voorbeeld van misbegrepen liberalisatie, een overheidstaak opdragen aan een private organisatie, waar geen controle op is en die dan ook commercieel aan het freewhelen is geslagen, bestanden doorverkoopt en voor de ondernemers alleen maar een last is. Maar in 2009 moeten ook hele kleine zelfstandigen en in feite alles en iedereen die iets meer doet dan werken, ingeschreven staan bij de KvK. Daar vallen ook Verenigingen van Eigenaren onder, de rechtsconstructie die in flats en opgesplitste huizen de samenwerking regelt. Dat lijkt een formaliteit, maar kost weer wat en zie, is het begin van bergen ongevraagde post (want de KvK doet zaken met haar bestanden en verkoopt het aan allerlei soms zeer dubieuze clubjes) en een nooit ophoudende reeks van heffingen, dreigbrieven en verplichtingen. Buma/Stemra, Sena, Thuiskopie, Reprorecht of hoe die organisaties met wettelijke kaperbrieven maar mogen heten. Je zit in het systeem, tegenwoordig ook met een email adres en zakelijke spam mag, dat gaat tijd, virussen en ellende kosten. Hoezo transparantie, hoezo eenvoudiger, hoezo een minder belastende overheid?

 

2008 terugblik

 

2008 was het jaar van de kredietcrisis, maar eigenlijk het jaar dat ons de schellen van de ogen zijn gevallen. De mensen van het grote geld, de bankiers, de hoge heren, ze bleken niet zo betrouwbaar als we dachten. Woekerpolissen, superbonussen en als klap op de vuurpijl bleek in Amerika iemand de zaak voor 50 miljard dollar te hebben opgelicht. De overheid, die over kleine dingen zo moeilijk doet, stiekem belastingen, leges en heffingen fors verhoogt en vooral bezuinigt op wat we vroeger sociaal en zorg en democratie noemden, laat miljarden wegvloeien door domme fouten en nutteloze prestigeprojecten. Den Haag steunt vooral de organisaties die er de grootste rotzooi van gemaakt hebben zoals banken en verzekeraars. En wij, de burgers die er genoeg van hebben, we weten het, de uitslag van de waterschapsverkiezingen was wat dat betreft een erg duidelijk signaal, de gevestigde partijen kwamen eigenlijk niet aan bod en werden genegeerd door de kiezers. 2008 is dus eigenlijk ook het jaar van het wakker worden, beseffen dat we kunnen stemmen met onze voeten, we ons geld van de bank kunnen halen, verzekeringen op kunnen zeggen, dat we ook met wat minder auto, minder gadgets en minder luxe heel gelukkig kunnen zijn. We gaan echter nog moeilijke tijden tegemoet, en ik hoop dat de politiek beseft dat de oplossing niet ligt in morrelen aan de AOW, de hypotheekaftrek of de uitkeringen. Nu gebleken is dat het neo-liberale (superkapitalistische) ideaal ook niet heeft gewerkt, mag in 2009 het woord sociaal misschien weer gebruikt gaan worden. Zorgen voor elkaar, de lasten delen, samen iets aanpakken, dat is heel wat anders dan miljarden verkwisten zonder verantwoordelijkheid te dragen.

 

Goed genoeg trend

 

Net goed genoeg is de nieuwste trend in computerland. Net voor de kredietcrisis kwamen Taiwanese fabrikanten zoals Asus met laptops die veel kleiner en lichter waren, maar vooral net goed genoeg voor wat de gewone bruiker wil van z’n meeneemding. Email, wat tekstwerk en surfen op het Internet, wat wil je nog meer met zo’n mini-netbook op vakantie of onderweg. Dat concept sloeg aan, de zogenaamde netbooks waren de hit van 2008 en nu komt men ook met desktop computers met eenzelfde uitgangspunt. Net goed genoeg, en dus geen geld, rekenkracht, energie verkwisten aan functies en mogelijkheden die je nooit zult gebruiken. Jammer voor de fabrikanten van de dure modellen met te veel van alles, de leveranciers van software met oneindig veel opties en  keuzes, net goed genoeg is ook prima. En dat zien we ook in andere sectoren. De aanpak past prima bij de huidige depressie, men is zuinig en wil geen geld of energie verspillen, en de autofabrikanten die niet inzagen dat die dure en zware slurpers daar niet meer bij horen, hebben het heel moeilijk. Ook in de horeca zie je daghappen terugkomen, de grootgrutters buigen nu toch allemaal voor de Aldi’s en Lidl’s, de Action is de Hema van de 21-e eeuw en de leveranciers van overdadig luxe keukens en badkamers gaan ten onder aan de Ikea-sering van hun handel. Dat klinkt allemaal heel rationeel en ecologisch gezien heel verstandig, maar dat we daarmee de economie ontdoen van veel winstpotentieel en smeerolie moeten we dan wel accepteren. Net goed genoeg betekent namelijk ook dat de slagroom op de cake verdwijnt, de superwinsten oplossen en het allemaal wat grijzer zal worden. Net goed genoeg is wat dat betreft een interessante, maar misschien ook riskante trend.

 

 

De massa demonstratie

 gezamenlijke sinterklazen en hun helpers op 5 december zouden optrekken naar De Nederlandse Bank, dat gebouw zouden bekladden met slagroomtaarten en hun vloek zouden uitspreken over het tuig, dat ons in deze crisis heeft gestort. Het had niet meer dan een symbolische actie hoeven zijn, van lieden die zich met Sint Nicolaas verbonden voelen en vanuit de kerk tegenover het Centraal Station te paard naar het Frederiksplein zouden optrekken. Maar het kwam (nog) niet zo ver, we laten het maar gebeuren, tellen onze centjes en geloven de sprookjes van de hoge heren. Gaat u maar rustig slapen, brave burgers, wij zorgen voor u! Maar het broeit wel, nu we horen dat onze beleggingspolissen en onze pensioenen aan het verdampen zijn, dat aan alle kanten ontslagen vallen, werktijdverkorting niet meer blijkt dan een lapmiddel, wanneer  komen de massademonstraties? Mensen kunnen maar een beperkte hoeveelheid slecht nieuws verwerken, op een gegeven moment slaat de angst en de apathie om in kwaadheid, in geweld, in revolutie. Ik hoop dat ze ten stadhuize daarvoor noodplannen hebben, dat gaat verder dan wat flessen water en een noodpakket voor de ambtenaren (met wat gouden muntjes voor de topmensen, zo slim zullen ze toch wel geweest zijn). Amsterdam heeft eerder opstanden gekend, zoals de aardappeloproer in juli 1917, die fors werd neergeslagen en de Nieuwmarktrellen van 1975 waren ook niet mis. Waar blijft het grote noodplan voor de depressie waar we in wegzakken, of heeft men het te druk met de sexramen of de Olympische Spelen of zo?

 

 

1012 schoon schip

We gaan Amsterdam helemaal opschonen, als ik tenminste begrijp waar Cohen en Asscher naar toe willen. 1012 is het devies en dat is de postcode van het centrumgebied van Amsterdam. Schoon, rein, handhaven, repressie, weg met de sex en de wiet, paddo’s voorbij, alternativo’s eruit, illegalen op transport, braaf zijn en wel meer betalen voor al die mooie diensten die Amsterrdam haar burgers beidt. Als er nog wat geregeld moet worden, zoals de verhuur van wat ramen uit nostalgische overwegingen, laat dat dan over aan betrouwbare organisatie zoals woningcorporatis of benoem wat stadsregisseurs tot hoerenbaas honoris causa, misschien zijn er wel wat ex-wethouders voor te vinden. Ik vind het triest, Amsterdam wordt stukgemaakt, een reputatie van eeuwen wil men wegpoetsen en vervangen door wat? Een cultureel Madurodam, voor oudere, impotente rijkelui, die hun spaarcentjes hier per cruiseschip mogen komen opmaken. Het bijzondere, andere, wonderlijke, de magische kwaliteiten van deze stad worden geofferd voor wat? Voor de ambities van Cohen of Asscher, niet voor de werkers en ondernemers van Amsterdam. Maar ik denk stilletjes, dat het niet veel uitmaakt, dat het volgend jaar, als de burger merkt dat z’n pensioenen zijn verdampt, de werkloosheid echt doorzet en de gaarkeukens weer verschijnen, allemaal anders wordt. Want de vrije ziel van Amsterdam kun je niet echt doven, die heeft al ergere tijden meegemaakt!

 

Vrij voor Linux

Amsterdam knipt zich langzaam los van Microsoft, want men heeft nu een groot contract voor aanvullende dienstverlening voor Windows laten aflopen. Het geld dat daardoor vrij komt, zo’n 70 euro per jaar per werkplek voor 14.000 gebruikers, wordt gestoken in zogenaamde open source software zoals Linux. Dat betekent niet dat men afstapt van Windows, maar wel dat het mooi genoeg is, dat wat er nu draait blijkbaar voldoende wordt geacht en men dus niet zonder meer meegaat met wat Microsoft voorschrijft, zoals het nieuwe Windows 7 en het hele support-circus dat daar voor nodig is. De bestaande software krijgt nog wel upgrades en men loopt dus met name voor wat betreft de beveiliging geen risico, maar men heeft het vanzelfsprekende meelopen met de licentie-politiek van Microsoft dus gestopt. Een belangrijke stap, ook een signaal naar andere overheidsdiensten en passend in de tijdgeest. Computeren is mooi, maar zeker op de desktop is het mooi geweest, functioneert het naar behoren en is maar weer meegaan met een nieuwe versie, met weer meer functies die zelden gebruikt worden niet nodig. Men kijkt terecht naar alternatieven, zoals Linux en de open source software, waar geen of zeer beperkte licenties voor betaald behoeven te worden en men niet meer vastzit aan één leverancier. 

 

 

Bibob en KVK screening

Ooit was Amsterdam er trots op een barmhartige stad te zijn, het staat zelfs in het wapen. De steeds verder gaande stigmatisering van criminelen is daarom een kwalijke ontwikkeling. Op het eerste gezicht lijkt het heel stoer dat criminelen op grond van de wet Bibob niet betrokken mogen zijn bij legale activiteiten. Of dat men nu een inschrijving bij de Kamer van Koophandel onmogelijk wil maken als er sprake is van een crimineel verleden. Maar wie worden daardoor getroffen, afgezien van de paar hele grote boeven die men daarmee nauwelijks in de wielen rijdt en die ongetwijfeld snel een Inc. op de Kaaimaneilanden of een Limited op Jersey weten te regelen en off-shore gaan.  Het zijn de kleine criminelen die door deze stigmatisering niet alleen een straf van de rechter krijgen, maar effectief worden uitgesloten uit de maatschappij. De jonge Marokkaanse tasjesrover krijgt een brandmerk, waardoor hij nooit meer een bedrijf kan beginnen, terwijl z’n kansen om gewoon werk te vinden ook al beperkt zijn. Geen klein winkeltjes, geen fietsenreparatie, geen vloerenleggen, geen kleine horecavestiging, wat blijft er dan nog over? Juist het kleine ondernemerschap is vaak de enige mogelijkheid voor mensen met een strafblad en dat wordt nu ook onmogelijk gemaakt. Wat blijft dan over, toch maar weer roven of stelen of hash dealen? De stigmatisering van criminelen betekent zo effectief levenslang boeten voor wat misschien niet meer waren dan jeugdzonden. 

 

KvK

Iedere kleine ondernemer moet nu, en dat is wettelijk geregeld, ingeschreven staan bij de Kamer van Koophandel. Dus vallen bij heel veel bijverdieners nu een dreigbrief in de bus, aanmelden geblazen! Tegen betaling, hoewel die KvK wel erg goede sier maakt met al die gegevens en ze onbeschaamd uitvent en bepaald geen zuinige organisatie is.  Die registratieverplichting geldt zelfs voor therapeuten, thuiswerkers, markthandelaren, zelfs verenigingen van eigenaren moeten ingeschreven worden. Een boel gedoe met heel wat nasleep, want dan komen de spam, de neprekeningen, de nepadvertentieverkopers en de moderne roofridders van Buma, Stemra, Sena en thuiskopie ook even vangen. Alle beloftes van minder ambtenarij, minder regels, minder formulieren blijken niks waard te zijn. Hoe komt het toch dat goedbedoelende politici steeds weer zulke domme besluiten nemen, de nasleep en de gevolgen niet overzien. Rekeningrijden, de vliegtaks die honderden banen op Schiphol kost, domme doorsnijding van de zandplaat waar Amsterdam op drijft door de NZ lijn, hobbyprojecten van wethouders, ik hoop dat 2009 het jaar van de nieuwe nuchterheid wordt. Laten we iets doen tegen nog meer regelzucht, nog meer bestanden en ondingen als het landelijk elektronisch patiëntendossier (EPD) en tegen een systeem dat toelaat dat de politie in december nog even de jaardoelen qua boetes kan halen, met controles die geen ander doel dienen dan dat.

 

nov 2008

Codex Alimentarius

Gezondheid is belangrijk, maar het begint erop te lijken dat gezondheid ook een plicht is. De overheid bemoeit zich op allerlei gebieden steeds meer met je manier van leven, Big Brother en 1984 zijn al lang werkelijkheid, maar de laatste tijd komen er steeds meer regels en geboden over hoe je gezond moet leven. Niet meer roken in openbare ruimtes, al helemaal geen geestverruimende middelen, maar het veel slechtere alcohol laat men sluiks nog toe voor boven de 18, het levert tenslotte veel accijns op. Dat we gezond moeten leven, is geen vrije keus meer, maar een opgelegde plicht, een Calvinistisch bestraffend vingertje en dat gaat steeds verder. Steeds meer beperkende wetten, de Codex Alimentarius schrijft voor wat je wel of niet mag eten of innemen. Het heel gevaarlijke en absoluut onveilige Elektronische Patientendossier zal op den duur niet alleen de medische instanties, maar ook verzekeraars, banken en justitie in handen vallen, en die gaan je dan afrekenen op je medische en misschien ongezonde verleden. Veel gerookt, drankgebruik, wat SOA’s, dan geen hypotheek en een duurdere verzekering. Men doet voorkomen alsof de gemeenschap schade leidt door ziektes en je daarom gezond moet blijven, dus dun, sportief, binnen de norm, als je afwijk ben je eens soort gezondheids-terrorist. Dat van die schade is niet waar, gezondere mensen worden ouder en dat kost meer pensioen. Dat het stervensproces langer en duurder is geworden en daardoor de medische kosten oplopen, heeft echt weinig te maken met dikzijn, roken, sporten of blowen. Amsterdam doet leuk mee in deze trend, gaat nu met Agis Zorgverzekeringen iets doen aan onze gezondheid op buurtniveau. Weer een privaat-publieke samenwerking die vast duur gaat uitpakken en het klinkt mooi, maar waarop baseert de gemeente haar recht om zich te bemoeien met de gezondheidstoestand van burgers, die daar niet om vragen. Dus, overheid, blijf van m’n lijf, en maak gezond leven geen burgerplicht met weer meer regels, dwang en controle.

 

EPD 2 november 2008

Ik kreeg een brief van de minister voor Volksgezondheid, Dr A. Klink, over het elektronisch patiëntendossier (EPD). Dat lijkt mooi, al je medische gegevens direct bereikbaar voor zorgverleners, daar kun je toch niet tegen zijn en dat Dr Klink je alleen een opt-out biedt (je kunt dus op een ingewikkelde manier weigeren mee te doen), zelfs voordat het Parlement over dat EPD besloten heeft. Natuurlijk, heel zorgzaam, hij doet dit toch in je eigen belang! Nee dus, eigenlijk wordt dat EPD je dus door de strot geduwd voordat er een wettelijke regeling is en dat is onbehoorlijk. Zeker omdat er wel degelijk nadelen kleven aan zo’n digitale file over je medische verleden, het is een soort medisch strafblad dat nooit meer verdwijnt, een digitale schaduw die uiteindelijk gewoon op straat komt, want zo gaat dat. Eerst de dokter, dan het ziekenhuis, maar ook de verzekering, justitie wil ook wel eens meekijken, de belastingdienst en de ambtenaar die parkeervergunningen voor gehandicapten uitschrijft en uiteindelijk weet ook de politieman uit de straat dat je in je jeugd wel eens een SOA hebt opgelopen, een miskraam of dat je depressief bent. Digitale privacy bestaat niet, en het is toch voor je eigen bestwil dat nu al allerlei bestanden gekoppeld worden en er zo maar mensen je huis kunnen binnendringen om te controleren of en met wie en hoe je daar woont. Juist in deze tijd, nu we leren dat op alle niveau’s ons vertrouwen blijkt misbruikt, wil deze minister ons via deze brief (nog) onwettig laten opnemen in een bestand, dat je feitelijke en medische vrijheid op termijn ernstig zal belemmeren, weer een stapje van mens naar dossiernummer. Het EPD heeft vele voordelen, ook dat besef ik, maar ook nadelen waar in die brief niets over staat. 

 

Job ambtstoelage

De begroting van Amsterdam, een stapel cijfers die je nu ook op internet kunt doorspitten, is voor de gewone man en neem ik aan ook voor de politici niet om door te komen. Voor de burger komt de begroting van 2009 er op neer, dat van alles weer duurder wordt, en de gemeente zaken als inflatiecijfers of koopkrachtontwikkeling gewoon negeert en uit alle hoekjes geld bij elkaar schraapt. Neem de tarieven voor het havengeld, die gaan met 5% omhoog voor de pleziervaart, de rioolheffing ook met 5%. En waar wordt dat geld voor gebruikt?

Ik pikte uit de duizenden posten het nummer 010201, dat is wat Job Cohen aan Amsterdam kost. Allemaal volgens de regels van Binnenlandse Zaken, zegt de afdeling voorlichting, maar die post bedraagt wel 220.600 euro, dat is bijna 6% meer dan in 2008 en 34% meer dan de 161.000 in 2006. Nee, zegt de afdeling voorlichting, z’n salaris is maar met 2% verhoogd, maar dat houdt dus in dat andere beloningen zoals de ambtstoelage wel zeer fors zijn verhoogd. Alles bij elkaar incasseert Cohen dus volgens mij duidelijk meer dan de Balkenende norm, nog afgezien van bijtellingen voor ambtswoning, auto en z’n onkostenvergoedingen.

Er zijn ook andere posten die me opvallen, zoals dat Amsterdam alleen al in de centrale stad de ex-wethouders May (CDA), Stadig (PvdA), Belliot (Pvda) en Buyne (PvdA) wachtgeld van 70% van hun salaris betaalt. Ze mogen ook nog zonder korting 30% bijverdienen, zodat ze hetzelfde inkomen als wethouder feitelijk blijven behouden, plus een leuke pensioenaanspraak die ook doorloopt. Ook in de staddelen is dit soort legitieme zakkenvullerij gebruikelijk. Sollicitatieplicht? Natuurlijk niet! Toegegeven, bestuurders lopen een groot risico hun baan te verliezen, bijvoorbeeld na verkiezingen of door een conflict, maar wat als men moet vertrekken door incompetentie? In het zogenaamde duale stelsel zijn wethouders een soort ingehuurde managers, geen gekozen vertegenwoordigers meer, alleen zijn hun arbeidsvoorwaarden wel erg soepel en maakt men daar ook in Amsterdam erg leuk gebruik van.

 

Het grote schuiven 22 okt 2008

 

KPN doet het niet slecht en zou in een consoliderende markt weleens heel goed overeind kunnen blijven, juist als het slecht gaat telt een vertrouwde naam dubbel. Wel kan men de Getronics restjes en het onroerend goed niet kwijt, las ik niet ergens dat de banken al meer dan een maand geen commercieel onroerend goed financieren? Dat merkte ik ook al in andere situaties, de kraan is dicht. De regering gaat nu voor MKB wat kredietruimte scheppen, maar dat zal wel weer een hoop regeltjes en voorwaarden kennen en in de praktijk dus niet werken, de overheid is geen bank, kan dat ook niet en in z'n situatie profiteren alleen een paar slimme jongens. Het is duidelijk dat de miljarden die nu worden uitgedeeld zullen leiden tot wat we over een paar jaar crisis-profiteurs gaan noemen. De advocaten en slimmerds die rijk gaan worden van de claims en rechtszaken.

 

De banken en verzekeraars gaan nu proberen hun lekkende bootjes leeg te pompen, maar wie gaat dat betalen? Natuurlijk de burger, de rekeninghouder, de verzekerde, de gepensioneerde, want het geld moet ergens vandaan komen en de miljoenen die al die hoge heren incasseerden met optieplannen en bonussen zijn vast al veilig weggesluisd. Het grote schuiven is begonnen, herschikken heet dat, maar de vos verliest wel z’n haren maar niet z’n streken. Men gaat schuiven met verplichtingen, polissen en verzekeringen. Dat krijgt de klant keurig medegedeeld per briefje, met weer een heleboel kleine lettertjes die als je het goed leest helemaal niet voordelig zijn. Men draagt bijvoorbeeld koopsompolissen, lijfrentes of pensioenen over aan een andere instelling, zogenaamd om de klant van dienst te zijn, maar feitelijk gaat het om plat doorverkopen.  Met dus mooi wat nieuwe voorwaarden. Normaal gesproken kan de klant in zo’n geval, waarin de contractpartner dus verandert, de zaak opzeggen, zonder boeterente of kosten. Maar wat blijkt dan, de fiscus wil vaak ook even vangen, rekent zogenaamde revisierente van 20% en een voorheffing van 50% op de bespaarde Inkomstenbelasting. Het opheffen of afkopen van zo’n polis is dus zeer onvoordelig, en de verzekeraar, zoals Robeco dat z’n klantjes overdoet aan Interpolis  maakt daar geniepig gebruik van om de voorwaarden wat aan te scherpen. In feite gebruikt men de fiscale boete als schild en dekmantel, want de klant kan toch niet weglopen. Kwalijk, en geen signaal dat de financiële instellingen hun gedrag verbeteren.

 

 

nov 2008

Afkooppolissen

De banken en verzekeraars gaan nu proberen hun lekkende bootjes leeg te pompen, maar wie gaat dat betalen? Natuurlijk de burger, de rekeninghouder, de verzekerde, de gepensioneerde, want het geld moet ergens vandaan komen en de miljoenen die al die hoge heren incasseerden met optieplannen en bonussen zijn vast al veilig weggesluisd. Het grote schuiven is begonnen, herschikken heet dat, maar de vos verliest wel z’n haren maar niet z’n streken. Men gaat schuiven met verplichtingen, polissen en verzekeringen. Dat krijgt de klant keurig medegedeeld per briefje, met weer een heleboel kleine lettertjes die als je het goed leest helemaal niet voordelig zijn. Men draagt bijvoorbeeld koopsompolissen, lijfrentes of pensioenen over aan een andere instelling, zogenaamd om de klant van dienst te zijn, maar feitelijk gaat het om plat doorverkopen.  Met dus mooi wat nieuwe voorwaarden. Normaal gesproken kan de klant in zo’n geval, waarin de contractpartner dus verandert, de zaak opzeggen, zonder boeterente of kosten. Maar wat blijkt dan, de fiscus wil vaak ook even vangen, rekent zogenaamde revisierente van 20% en een voorheffing van 50% op de bespaarde Inkomstenbelasting. Het opheffen of afkopen van zo’n polis is dus zeer onvoordelig, en de verzekeraar, zoals Robeco dat z’n klantjes overdoet aan Interpolis  maakt daar geniepig gebruik van om de voorwaarden wat aan te scherpen. In feite gebruikt men de fiscale boete als schild en dekmantel, want de klant kan toch niet weglopen. Kwalijk, en geen signaal dat de financiële instellingen hun gedrag verbeteren.

 

Innovatie en Citynet dompers

Innovatie is een soort toverwoord, dat geeft je als bedrijf aandacht in de pers, je wordt snel troetelkind van een wethouder of minister, iedereen wil innovatie, vernieuwing, wat anders, een nieuwe horizon. En als het dan ook nog digitaal kan, dan ben je binnen, komt er durfkapitaal en ga je naar de beurs. Dat was de basis voor de hele internet bubble die in 2002 klapte, maar ook nu zien we dat de opgewonden hype van wat men dan web 2.0 noemde, hard onderuit gaat. Bedrijven als TomTom, die zwaar leunden op de gadget-kopers hangen nu, men gaat op de centjes letten en beseft dat zo’n navigator voor de meeste mensen helemaal niet nodig is. Resultaat, de beurs laat het bedrijf vierkant vallen. Dat is jammer, want TomTom was wel een van de Nederlandse bedrijven, die internationaal nog wat betekenden. Ook Joost.com, wel geld van de Skype oprichters neergezet als concurrent van Youtube, en gevestigd in Leiden, is een teleurstelling. Het is nu niet meer dan een vrij gewone video download site, zoals er tienatllen zijn, maar wel met alleen “legale” films en video’s. De mooie beloftes over innoverende peer-to-peer doorgifte blijken nu je echt kunt kijken niet ingelost. Het is best leuk om naar Amerikaase televisieseries te kijken, men doet stoer over community en een enrom aanbod, maar dat is heel mager vergeleken met de hype van het begin. Jammer dus, maar misschien ook wel een signaal, dat de mooie verhalen over Breedband nu met de crisis ook wel de kast in kunnen. De ambities van Amsterdam op dat gebied, met eigen glasnet en zelfs WiMax voor mobiel breedband worden in mooie folders door de gemeente nog wel opgeblazen. In feite is echter CityNet Amsterdam de zoveelste misser in onze stad, waar we ooit met De Digitale Stad toch voorop liepen.

 

De crisis en maatregelen die de oorzaak aanpakken: verlaag de overdrachtsbelasting nu!

De crisis grijpt om zich heen, in Australië roept de regering op om niet in paniek te raken, met als gevolg dat iedereen in paniek raakt. In zekere zin terecht, de scheuren in het bankwezen en het neo-liberale denken zijn zichtbaar geworden, de virtuele werkelijkheid van het geld en de ruimte die banken genomen hebben om onder elkaar ongedekt geld te scheppen wordt pijnlijk duidelijk. De holle illusie van Bretton Woods en het afschaffen van de gouden standaard, destijd een Amerikaanse poging de dollar te beschermen als wereldmunt, gaat nu in de rook van een wereldwijde financiële crisis in rook op.

De aanleiding voor de crisis is het wantrouwen in de banken, maar de oorzaak ligt veel dieper. De mensen hebben ondertussen begrepen dat de symbolen als geld, democratie, liberalisering verzekeren en pensioen voor een groot deel gebakken lucht zijn, lege hulzen waar men niet meer in gelooft. De neo-liberale bevrijding uit het socialistisch denkraam is failliet aan het gaan, de overheid heeft, vaak uit individueel winstbejag, zakkenvullerij en statusjagen van de topmensen, de mens tot onmondige consument en daarmee slaaf van het systeem gemaakt. Als ik nu in Amsterdam weer aanplakbiljetten met de naam Marx zien, dan denk ik aan de tijd dat het volk rebelleerde tegen wat de industriële revolutie had gebracht. Anno 2008 rebelleert het volk ook, tegen de digitale liberalisatie en de emotionele ongelijkheid die dat bracht, maar doet dat wel per internet. Men haalt z’n centen van de bank, en zegt z’n spaarplannen, spaarhypotheken en wurgcontracten van zogenaamde nutsbedrijven op. Het gaat allemaal razendsnel en onze leiders doen niet meer dan symptomen bestrijden. Waarom kijkt men niet naar de oorzaken, bijvoorbeeld naar de woningmarkt die vrijwel overal is dichtgeslibt, net als in de VS wordt ook hier binnenkort echt duidelijk dat het vertrouwen ook daar weg is.

Er zijn andere maatregelen nodig, die het vertrouwen van de mensen herstelt. Fundamentele veranderingen, maar ook symbolische zoals het voor de rechter dagen van al die zakkenvullers die zogenaamd voor en namens ons de zaak te gronde hebben gericht. Daaronder vallen ook de politici, graaiers bij uitstek. Job Cohen, de brave borst uit Amsterdam, kostte de gemeente in 2006 nog 161.000 euro, anno 2009 is dat mooi 220.600 (begrotingspost 010201), maar waarschijnlijk zie je dergelijke cijfers bij alle overheidsdiensten. Het is, wil men de bevolking geruststellen, nodig om fundamentele maatregelen te nemen, en na te gaan hoe de ontsporingen mogelijk waren, waar toezicht faalde. Een president van de Nederlandse Bank en andere toezichthouders, die hier mede schuld aan zijn, de straat op, en direct aan het zakjesvullen, want WorkFirst gedlt niet voor dit soort vrijgestelden. Oud-wethouders, die jarenlang blijven genieten van wachtgeld, kosten in Amsterdam nog bijna 60% van wat de huidige wethoudersploeg kost en hoeven niet te solliciteren.

Waarom de overdrachtsbelasting niet NU afgeschaft, dat brengt weer beweging en zal ook de files meer en sneller doen afnemen dan dat oerdomme kilometerheffingsplan. Verbiedt woningcorporatie alle commerciële activiteiten of verkoop van eigendom, maar verplicht ze sociaal te bouwen en terug te keren tot hun grondtaak. Verbiedt iedere tariefsstijging door de overheid, daar zit de grootste inflatiemotor. En socialist Bos, waarom deel je nu 36 miljard uit aan de rijken, en geeft je niet iedere volwassene 3000 euro, dat kost net zoveel en dan is het geld niet weg, maar gaat weer rollen. Dan gaan mensen weer kopen of in het ergste geval hun geld op de bank zetten (of laten staan, uitbetalen gaat toch electronisch) en neemt het kasgeld van de banken dus toe. Stimuleer de economie nu, niet over een half jaar als de ellende niet meer te overzien is.

 

 

 

Kilometerheffing en crisis

De aanleiding voor de crisis is het wantrouwen in de banken, maar de oorzaak ligt veel dieper. De mensen hebben ondertussen begrepen dat de symbolen als geld, democratie, liberalisering verzekeren en pensioen voor een groot deel gebakken lucht zijn, lege hulzen waar men niet meer in gelooft. De neo-liberale bevrijding uit het socialistisch denkraam is failliet aan het gaan, de overheid heeft, vaak uit individueel winstbejag, zakkenvullerij en statusjagen van de topmensen, de mens tot onmondige consument en daarmee slaaf van het systeem gemaakt. Als ik nu in Amsterdam weer aanplakbiljetten met de naam Marx zien, dan denk ik aan de tijd dat het volk rebelleerde tegen wat de industriële revolutie had gebracht. Anno 2008 rebelleert het volk ook, tegen de digitale liberalisatie en de emotionele ongelijkheid die dat bracht, maar doet dat wel per internet. Men haalt z’n centen van de bank, en zegt z’n spaarplannen, spaarhypotheken en wurgcontracten van zogenaamde nutsbedrijven op. Het gaat allemaal razendsnel en onze leiders doen niet meer dan symptomen bestrijden. Waarom kijkt men niet naar de oorzaken, bijvoorbeeld naar de woningmarkt die vrijwel overal is dichtgeslibt, net als in de VS wordt ook hier binnenkort echt duidelijk dat het vertrouwen ook daar weg is. Waarom de overdrachtsbelasting niet NU afgeschaft, dat brengt weer beweging en zal ook de files meer en sneller doen afnemen dan dat oerdomme kilometerheffingsplan. Verbiedt woningcorporatie alle commerciële activiteiten of verkoop van eigendom, maar verplicht ze sociaal te bouwen en terug te keren tot hun grondtaak. Verbiedt iedere tariefsstijging door de overheid, daar zit de grootste inflatiemotor. En socialist Bos, waarom deel je nu 36 miljard uit aan de rijken, en geeft je niet iedere volwassene 3000 euro, dat kost net zoveel en dan is het geld niet weg, maar gaat weer rollen.

 

 

oct 2008

 

Crisis niet alleen bij banken

De bankencrisis heeft ook Nederland bereikt, de overheid moet bijspringen om Fortis overeind te houden. Ondenkbaar, en toch is het gebeurd. Hetgeen de vraag doet rijzen, of al die waakhonden zoals de AFM of de Nederlandsche Bank, waar ook topsalarissen worden betaald, niet verwijtbaar gefaald hebben  Nu en in het verleden en zou redder Bos, die destijds weigerde in te grijpen toen de topdirectie van ABN-Amro hun fatale egotrip in gang zette, ook niet bij hen in de schandpaal op de Dam gezet moeten worden. En het zijn niet alleen wat politici en zakkenvullers bij de banken, de wereld van de verzekeraars, banken en hun trawanten als makelaars, woningcorporaties en het legioen adviseurs en bobo’s is door en door rot. Dat merk ik iedere keer als ik met ze te maken krijg, dan blijken de kleine lettertjes vooral eenzijdig; we worden stelselmatig bedot en uitgemolken. Het is tijd voor een breed onderzoek en zeer stevige maatregelen en straffen, liefst door en met buitenstaanders, ik vertrouw de politiek niet meer. Dat hier niet alleen overheidsgeld naar toe moet, maar dat vrijwel ieder pensioenfonds en veel spaarders hierdoor indirect getroffen worden, dat gaan we nog wel merken. Wat Amsterdam aangaat, vanaf nu kunnen de internationale ambities van onze stad als financieel centrum bij het grof vuil, en dat gaat banen kosten. Ook de onroerend goed markt zal een klap krijgen, de toch al onzinnige A10 plannen moeten de kast in, de NZ lijn die hele wijken zal doen wegzinken in drijfzand voert uiteindelijk naar de financieel-juridische sloppenwijk aan de Zuidas. Maar er is een lichtpuntje, misschien kunnen we al die mooie plannen, contracten en onderzoeken en aktes nog opstoken in onze half werkende afvalcentrale.

 

 

Decompressie en AOW zorgkosten

We moeten langer werken, langer aan de gang, geen vroegpensioen meer, want we vergrijzen. Bij ons en in veel westerse landen staat de pensioenleeftijd van 65 jaar ter discussie, want we kunnen de AOW niet meer betalen en er zijn niet genoeg werkers meer. De gemiddelde leeftijd wordt steeds hoger, roept men dan, het probleem hier is echter dat men de levensverwachting rekent vanaf de geboorte, en niet vanaf de pensioengerechtigde leeftijd. De levensverwachting stijgt niet omdat mensen in absolute zin ouder worden, maar omdat steeds minder mensen voor hun 50e levensjaar overlijden. Haalt men eenmaal de leeftijd van 65 jaar, dan is, zeker voor mannen, de levensverwachting de laatste 50 jaar niet significant toegenomen. In 1960 bedroeg de levensverwachting van 65-jarige mannen nog 13,9 jaar, tegenover 15,4 jaar in 2006. Het echte probleem is dat de sterfkosten toenemen (dat heet ingewikkeld de decompressie van de morbiditeit), het sterven duurt langer en kost meer aan zorg en behandeling. Gezond leven en preventieve zorg klinken heel mooi, en je wordt er wel ouder van, maar macro-economisch gezien is dat een dure grap. Voor de belastingdienst en verzekeraars kun je het beste op je 65-ste een hartaanval krijgen, dat is het goedkoopste. Sterven is duurder naarmate je ouder wordt, dat klinkt ontzettend naar, maar speelt wel degelijk mee bij de discussie over langer doorwerken.

 

NEN normen en monopolies

We komen in dit land om in de wetten en regeltjes en het grootste deel is nu al een zaak van de EU richtlijnen, die weten van mierenneuken! De belofte, dat men iets gaat doen aan het woud van regels en voorschriften is dus vrijwel loos, want aan de Brusselse regelkoorts kan men niets (meer) doen. Het Kabinet Lubbers maakte deregulering al in 1982 tot een speerpunt, maar het bleef bij mooie woorden en onzinnige privatisering. Maar vooruit, soms moet er toch iets geregeld worden, bijvoorbeeld hoe de elektriciteitskast in m’n buitenhuisje moet worden ingericht en dan ga ik op het internet op zoek naar de voorschriften en normen. Vergeet het maar, wetten en regels zijn in principe openbaar, maar dat geldt in ons land niet voor de NEN-normen, daar doet het Nederlands Normalisatie Instituut (NNI) leuk zaken mee. Met die normen hebben aannemers, architecten, installateurs, maar ook burgers te maken. Je kunt natuurlijk een foldertje uit het rek bij de plaatselijke doe-het-zelf bouwmarkt pakken maar als je bijvoorbeeld wilt weten aan welke eisen je elektrische installatie moet voldoen, dan moet je de volledige NEN-normen op dat gebied aanschaffen. Die vind je verder  nergens, ook niet op het Internet. Het gaat om de auteursrechten, en dus om geld, het NNI wil betaald worden en dat klopt niet, als het om dwingende voorschriften gaat, die zouden net als wetten en zo publiek moeten zijn en dus gratis. Er wordt al zeven jaar gesteggeld over deze kwestie, het kabinet schuift een beslissing steeds weg, de rechter ook, en ondertussen int het NNI de centjes en vervolgt iedereen, die de details van die normen ergens vermeld. Maar mag ik dan gewoon maar wat aanrotzooien en die normen naast me neerleggen, kan ik me afvragen, want als ze niet openbaar zijn hebben ze geen dwingend karakter. Dit lijkt pietluttig, maar wat gebeurt er als door een in elkaar geflanste installatie brand ontstaat of mensen gewond raken of erger?

 

sept 2008

Troonrede en IBC twijfel

De Troonrede was weer bemoedigend, we zouden er allemaal op vooruit gaan, alleen gingen diezelfde dag de banken wereldwijd weer flink onderuit. We houden het wat dat betreft niet droog, lijkt me, de economie gaat echt diep wegglijden en als de huizencrisis ook in ons land doorzet is de ellende nog niet voorbij. We hebben positief nieuws nodig en gelukkig bleek vorige week, dat ook volgend jaar de IBC congresbeurs weer in de RAI zal plaatsvinden en (nog) niet naar Barcelona verhuist. Misschien zegt u dat niks, maar die IBC is de grootste internationale beurs in de RAI en gaat over omroeptechnologie. Zo’n beurs betekent met dit jaar 49.250 bezoekers meer dan 100.000 overnachtingen en een omzet voor standbouwers, horeca, vervoerders en RAI van misschien wel honderd miljoen euro. Maar daar moeten we ons best voor doen, de aantrekkelijkheid van Amsterdam voor dergelijke evenementen staat onder druk. Er is al langer  sprake van het vertrek van de IBC, omdat men op een aantal punten ontevreden was, onder meer over de hotelprijzen. Amsterdam moet zuinig zijn op zulke klanten en goed in de gaten houden, of die beurs en de beursbezoekers toch ook hier komen omdat hier nog wat bijzonders te vinden is, qua sex, drugs en vertier. Het twijfelen over Amsterdam als plek is een signaal, daar mag wel eens stevig naar gekeken worden.

 

 

Euro/failliet

De vakanties zijn weer voorbij en dit jaar heb ik Europa doorkruist, met de auto. Wat dan opvalt zijn de verschillen in benzineprijzen. Nederland is niet alleen het duurste, maar gaat ook het langzaamst weer omlaag. We hebben dan wel nauwelijks tolwegen, maar autorijden is hier met al die belastingen toch erg duur. In landen als Portugal en Spanje zijn er de laatste jaren erg veel en vaak prachtige maar waarschijnlijk ook erg dure snelwegen bijgekomen. Maar als je dan in de kleine dorpjes gaat kijken zie je dat met de snelwegen ook de supermarkten zijn gekomen, de lokale middenstand is opgedroogd. Ook de kleinschalige landbouw, de groentemarkt in het dorp valt ten offer aan de bereikbaarheid, terwijl de toeristen nu steeds meer wegblijven door extreme temperaturen en omdat rijden of vliegen toch steeds duurder is geworden. Met overal leegstaande nieuwbouwprojecten, vooral in de toeristische sfeer voel je de paniek, niet alleen in gesprekken met makelaars, bouwers en bankiers, maar ook bij de boeren. Hun plukkosten voor bio/eco-olijven zijn hoger dan wat de Lidl’s voor het complete gebottelde product rekenen, want ook in de eco-agro is de grootschaligheid troef. De mooie infrastructuur, euro-concurrentie en de informatica die alles transparant maakt gaan hun tol eisen, de vooruitgang heeft z’n prijs. De teloorgang van waardigheid als ik zo’n Portugese boerin met haar handeltje zie zitten terwijl de klanten achter haar hun plastic tassen van de super inladen. Ontnuchterend, zo’n constatering en voor mij weer eens het bewijs dat de politiek ons mooie dingen aansmeert, maar dat de realiteit z’n eigen wetten heeft.

 

 

Vakantiebellen en enquetes

Nog even de vakantie. Ik keek deze week m’n afrekening van m’n mobiele telefoon eens door en toen bleek dat ik fors meer moest betalen voor m’n vakantietelefoontjes. Buitenland en vooral buiten Europa is dat nog ontstellend duur, de operators pakken hun concessie aan de Europese Commissie blijkbaar dubbel en dwars terug. Maar wat blijkt nu, nogal wat van die gesprekken waren telemarketing, bedrijven die in vakantietijd me iets wilden aansmeren en m’n mobieltje gingen bellen, maar dat kost je dus ongewild flink geld. Nuon, zelfs de KLM en de ANWB, maar wat me echt irriteerde is dat de afdeling Onderzoek en Statistiek van de gemeente me met een onzinnige enquete lastig viel, op m’n mobieltje in vakantietijd. Dat is een dure grap, omdat m’n huisgenote dat nog ging zitten beantwoorden ook,  waar kan ik die kosten terugeisen. Die O&S afdeling doet wel meer rare dingen, enquetes die niet anoniem zijn over parkeerbeleid, en met erg knullige en bijna neerbuigende vragen, burgers zijn toch zulke stommerds nietwaar! De echte problemen komen niet aan de orde en ik vraag me af wat ze met al die gegevens doen. Hoe komen ze aan m’n mobiele nummer, daar is geen telefoonboek voor, dus putten ze uit gegevensbestanden, die daar niet voor bedoeld zijn. In hoeverre houdt de gemeente zich dan wel aan de wettelijke eisen qua privacybescherming?

 

Leugens van de overheid

Mag de overheid liegen? Een interessante vraag, rond de Fitna kwestie bleek al dat de waarheid in ieder geval verbogen mag worden, de leugens die Nederland bij de oorlog in Afghanstan betrokken mogen niet onderzocht worden, over de slinks aangepast EU Grondwet mogen we niet meer stemmen, de betrouwbaarheid van de overheid is een aanfluiting aan het worden. Dat geldt ook voor de politiek, de regelaars in Den Haag en de hele cluster zakkenvullers die daar achter hangt, zoals de geliberaliseerde woningcorporaties, energiebedrijven, zorgverzekeraars en andere dienstverleners.

Men vertelt niets, of verdoezelt de feiten door sprookjes te vertellen, die wel aardig klinken en helaas door de media braaf worden geslikt. Ik vond een recent bericht over digitale flitsers al helemaal manipulatie. Digitale flitsers leveren, omdat ze altijd aanstaan en geen rolletjes verwisseld hoeven te worden, 10 keer meer boetes op dan de oude analoge flitsers. Dus op hetzelfde traject 10 keer meer geld, als ze overal worden ingevoerd dan gaat het aantal boetes per jaar omhoog van 1,2 miljoen nu naar iets van 10 tot 12 miljoen per jaar, dat levert miljarden extra op aan boetegeld. Maar het Bureau Verkeershandhaving van het ministerie meldt blij, dat het voor de automobilist geld gaat schelen en er minder bekeuring vallen. De verwerking gaat namelijk veel sneller en dus zou men sneller merken dat ergens geflitst wordt. Ja, ja, maar tot dusver wel 10 keer zoveel boetes en via een omweg wordt dus weer een miljardje uit de zak van de automobilist getoverd, en de verkeersveiligheid waar het om begonnen was? Veel overheidsdiensten bleken al overtredingen tot 10 km intern te vergoeden, dus wie belazert nou wie? Als men werkelijk wat wil doen, verplicht dan de fabrikanten snelheidsbegrenzers te monteren, voorlopig vrijwillig (in b.v. lease- en dienstauto’s) zodat je zelf kunt voorkomen dat je ongemerkt te hard rijdt. Dat gaat beter werken dan de kilometerheffing en bespaart zeker veel CO2 (en hartklachten vanwege de boetes).

 

Led en spaarlamp/hype

 

Spaarlampen, de nieuwe hype want we willen zuiniger doen. Nu zijn die spaarlampen (TL techniek in een bolletje) in ons land al relatief goedkoop en worden veel toegepast, de Nederlander kan ook rekenen. Allerlei organisaties zien in de spaarlamp-hype een leuke opsteker, maar ik denk dat het een hele kwalijke manier van groenwassen is. Het klinkt lekker ecologisch, maar eigenlijk komt het neer op de industrie spekken. De Europese invoerheffing (want in China maken ze die dingen nog goedkoper) wordt voorlopig niet afgeschaft, omdat een van de fabrikanten protest aantekende en daarmee een jaar gewonnen/verloren wordt. Maar spaarlampen, waar ook een beetje kwik in zit, zijn ecologisch helemaal niet zo fris. Ze vragen veel energie om te maken, zijn milieuverontreinigend bij productie en als ze kapot gaan, moeten eigenlijk apart ingezameld worden, maar zijn ook qua energiegebruik vergeleken met LED-lampen en gasontladingslampen (straatverlichting) niet erg zuinig, en ze zijn ongezond. Over dat laatste praat niemand, maar ik weet, als fysicus, dat spaarlampen een erg “arm” verlichtingsspectrum hebben en ook nog op 50 Hz knipperen, en dat is niet gezond. Veel van onze welvaartsklachten hebben te maken met gebrek aan zonlicht, we leven en werken in kunstlicht, dragen zonnebrillen (ook erg ongezond) en komen daardoor bepaalde vitamines te kort, die je niet makkelijk vervangt door te slikken. Dat weten de medici en arbeidskundigen al lang, er zijn zgn. daglichtlampen ontwikkeld die door verstandige werkgevers ook worden gebruikt. Uit onderzoek blijkt dat meer “goed” licht en vooral meer zon allerlei klachten, van de symptomen van Alzheimer tot infecties helpt verminderen. Zonlicht, inclusief een beetje UV, hebben we nodig. Door spaarlampen, die dus in een breder kader helemaal niet zo besparen, worden we met z’n allen een beetje zieker, en dat kost ook geld, maar dat rekent helemaal niemand uit.

 

 

Zonlicht en zonnebrillen en de kans op huidkanker

In een eerdere kolom gaf ik aan, dat zonlicht erg belangrijk is voor onze gezondheid. Te weinig zon maakt depressief, ga maar eens in de winter met mensen uit Scandinavië praten. Zonlicht was, voor de ontdekking van antibiotica, eigenlijk de enige therapie die hielp bij allerlei ziektes, zoals tuberculose en nog steeds is bijvoorbeeld voor psoriasis zonnetherapie eigenlijk het enige wat werkt. De medische wetenschap en toeleverende industrie ziet echter liever pilletjes en spuitjes, terwijl een uurtje extra in de zon zitten waarschijnlijk net zo goed werkt. We sluiten ouderen, die juist die vitamines die door zonlicht worden gevormd in onze huid zo nodig hebben, lekker weg, met veel “arm” licht, liefst TL en die ongezonde en helemaal niet zo ecologische spaarlampen en klagen dan dat zovelen lijden aan ouderdomskwalen. Heeft men bij het schrappen van balkonnetjes in nieuwbouwprojecten rekening gehouden met onze zonlichtbehoefte, en keek men alleen naar de besparing in bouwkosten. We hebben de zon nodig, kunstlicht voor iedereen en altijd is er pas een eeuw en de negatieve effecten van dat leven zonder zon worden niet erkend. Er zou eigenlijk een duidelijk recht op zon moeten zijn, want wie zonder moet, in de gevangenis, in een huis zonder licht, in die vreselijke illegalenopslag die me aan slavenschepen doet denken, wordt uiteindelijk ziek. Er is wel onderzoek, kleurentherapie, lichttherapie, daglichtlampen, maar dat ziet men als hobbyisme, zweverig gedoe. En wie aandringt krijgt verhalen over schadelijke UV straling, terwijl ondertussen duidelijk is dat we toch wel wat UV nodig hebben, en we bijvoorbeeld door het dragen van zonnebrillen en het smeren met zonnebrand ons lichaam bedonderen en mogelijk zelfs meer risico lopen op huidkanker. De zon is je vriend, de beste wonderdokter die er is en nog gratis ook, als je tenminste niet bent weggestopt op een plaats waar die zon onbereikbaar is geworden.

 

 

Gridlock en vastlopen

 

We lopen vast, niet alleen in het Amsterdamse verkeer, maar wereldwijd. Auto’s, mensen, de politiek, de cultuur, de economie. Je zou kunnen zeggen dat de vaart er uit is, dat de entropie (de vergrijzing van alles) de overhand krijgt, maar ik noem het “gridlock”. Dat wordt gebruikt als het verkeer helemaal vast komt te staan en de kruispunten blokkeert, iets wat in New York nogal eens voorkomt. We zijn aan het vastlopen, de last van het verleden en de onderlinge samenhang van alles is zo beklemmend geworden, dat verandering of organische groei niet meer mogelijk is. Goedbedoelde maatregelen zoals de kilometerheffing zinken weg in een moeras van doorkoppelingen en afwentelingen, zodat het beoogde effect er nooit meer komt. Een hogere olieprijs is zo versleuteld in onze economie dat het oude marktmechanisme niet meer werkt, het een inflatiemotor wordt en ook de overheid die inflatie weer gaat doorberekenen, we slaan op hol.  De fysieke en virtuele netwerken, die eerst zoveel leuke dingen mogelijk maakten, raken verstopt en worden een belasting. Internet is een mooi voorbeeld, we raken zo verknoopt met alles en iedereen, dat het een last gaat worden, de digitale schaduw ons verstikt. Netwerken worden netten waarin we gevangen raken, wat eens flexibel was wordt nu star, onbeweeglijk, repressief. Deze gridlock is vrijwel ongemerkt ontstaan, maar nu begint het toch te knellen. We komen we er niet meer uit, tenzij we in andere richtingen, in andere dimensies gaan denken en werken. Het is tijd dat uit de chaos nieuwe concepten spruiten, een nieuw paradigma ontstaat, want anders komt onze mooie welvaartstrein krakend tot stilstand.

 

Recessie

Tevreden met minder is, met een nu echt wel merkbare recessie in de lucht, de nieuwe trend in marketing. Als het werkt en de dagelijkse dingen doet, is het goed voor veel consumenten, die geen super mobieltje of alleskunner notebook meer willen, maar tevreden zijn met een goedkoper en praktisch ding. De nieuwe zakelijkheid, want zo kun je de kleine mini-notebooks die nu zo goed verkopen ook zien, slaat allerwege toe. In de telefonie zie je, bijvoorbeeld bij Telfort in har nieuwe winkels, al een omslag naar meer prijs/prestatie en “goed genoeg is ook handel”, maar ook op internet wordt die trend zichtbaar. Pogingen om de consument meer te laten betalen stranden, de omzetgroei in Internet adverteren neemt af en volgens onderzoeksbureau IAB is er zelfs sprake van een dipje dit voorjaar in internetreclames en het kijken naar internetvideo’s. Een tariefsverhoging, die Marktplaats (eBay dochter) haar klanten in de maag wilde splitsen, men moest vrij plotseling fors meer betalen voor een rubrieksadvertentie in een aantal rubrieken, moest goeddeels worden teruggedraaid na veel protesten. Bij autoverkopen gebeurt hetzelfde, in Amerika koopt men nu vooral zuinige en goedkope auto’s, de consument wordt wakker. Wat dat betreft lopen maatregelen als de milieuzone van Amsterdam echt achter de ontwikkelingen aan. Het zijn achterhoedegevechten die politiek wel stoer overkomen, maar ook daar blijkt de burger te beseffen dat veel van die grootse plannen zoals Betuwelijn, NZ en IJ oever veel te duur zijn en achter de feiten aanlopen.

Kilometers of benzineprijs

Kilometerheffing, men maakt zich er maar druk over. Het kan wel, het kan niet, waar gaat het nou om? Autogebruik terugdringen, de recessie doet dat al behoorlijk, particulier wat gaan toeren is te duur aan het worden, het autoverkeer dat blijft is zakelijk en woon-werk verkeer. Dat duurder maken wordt gewoon afgewenteld, doorberekend in prijzen, afgetrokken van de winst, dus heeft nauwelijks effect. In plaats van autootje pesten kan men beter de trein en de bus goedkoper maken en zorgen dat er geen vertragingen zijn. Maar ja, dat levert niks op voor de schatkist, dus preekt men mileubewustheid, maar doet lastenverhoging. Ik vind die hele kilometerheffing gewoon onzin, je betaald via de benzineaccijns toch al voor je verbruik en nog veel beter dan betalen per kilometer, want een dure slurper kost meer per kilometer. Zijn de politici blind, dat ze de eenvoud en de effectiviteit van een hoge benzineprijs niet zien en moeilijk moeten gaan doen met complexe methodes en toerekeningen. Niemand staat voor z’n lol in de file en de echte oplossing is als we allemaal verhuizen. Lagere overdrachtsbelasting, meer verhuisvergoeding, maar waarom de koe niet echt bij de horens vatten en bedrijfsvestigingen in grote steden verbieden. Een bittere pil voor Amsterdam, maar gooi de planning zo om, dat bedrijfsvestigingen de polder in moeten, naast die Vinex lokaties en andere woningbouw. Dat klinkt als dwarsdenken, maar Amsterdam joeg haar burgers weg naar Almere en Purmerend, dan ook maar hun werk daar naar toe. Dus stoppen met bedrijfscomplexen in de grote stad, jammer voor de status, maar beter voor de lucht.

Levensverzekering-schaamte

Woekerpolissen, de verzekeraars en banken hebben zich leuk verrijkt en wentelen het risico af op de argeloze burger, die onduidelijke deals kreeg aangeboden aan dure bureau’s met keurige koffie in statige panden van quasi betrouwbare tussenpersonen. We zijn collectief genaaid, maar ik ben de laatste tijd nog wat dieper gaan duiken in wat ons is aangesmeerd, al lang voor die beleggings-constructies. Miljoenen Nederlanders hebben, min of meer verplicht, een levensverzekering en arbeidsongeschiktheidverzekering afgesloten bij een zgn. spaarhypotheek. Het belastingvoordeel dat hen werd voorgerekend, volle aftrek over hele looptijd, was fors en zelfs clubs als Eigen Huis trapten er in. Maar wat blijkt, op die verzekeringen is schandalig, bijna misdadig verdiend doordat men voorwendde, dat het om een echte levensverzekering ging en een arbeidsongeschiktheidsverzekering voor het volle bedrag over de hele looptijd. Maar zelfs in de kleine lettertjes en algemene voorwaarden stond dat niet, noch kreeg men bij het afsluiten en overzicht van de premieheffing. En in de loop der jaren ging die premie leuk omhoog, en dat stond nergens, behalve een lullige clausule dat de risicopremies worden vastgesteld op basis van rekenleeftijden. De verzekeraars hebben bewust die gegevens achtergehouden! Resultaat; op 100.000 euro zogenaamde levensverzekering betaalt men in 30 jaar zo’n 10.000 euro aan premie. Wie dezelfde verzekering (evenredig dalende zgn contraverzekering) afsluit via internet betaald vanaf 2500 euro (kunt u zo checken). En over dat vier keer te hoge bedrag kreeg u ook geen rente. Voor de arbeidsongeschiktheidsverzekering is het nog erger. Miljoenen Nederlanders zijn zo misleid, en de verzekeraars hebben daar in de orde van 20 tot 50 miljard aan verdiend. En dan heb ik het nog niet eens over de ongespecificeerde en steeds stijgende kosten die ze ongezien in hun zak staken. Misschien begrijpt u nu waar al die mooie gebouwen aan de ZuidAs van betaald zijn!

 

 

aug 2008

ICT topstad en WiMax

Amsterdam wil ICT (computers en telecommunicatie) topstad worden en de politiek doet z’n best. Cohen en Asscher duiken op allerlei congressen op en doen net alsof ze zelf zo ongeveer de kabels helpen leggen. Het klinkt allemaal prachtig, nu weer als eerste Europese stad een WiMax netwerk, dat is een nieuw soort draadloos netwerk, zeg maar een heel grote hotspot. Zeker een technologie met toekomst, maar op dit moment nogal experimenteel en meer een PR stunt. Dat wordt leuk opgeblazen, de media tippelen er op en nemen over wat het stadhuis aan propaganda de wereld in stuurt. Zo was er ook het bericht, dat Amsterdam in 2010 de grootste ICT beurs ter wereld krijgt. Klinkt leuk, en er komt inderdaad een congres, maar dat gaat om zo’n 2000 bestuurders van ICT-brancheverenigingen. Congressen van dergelijke omvang zijn er vele in Amsterdam, een ICT beurs van wereldformaat als CeBIT, Computex of CES gaat om honderdduizend bezoekers. De RAI heeft maar één dergelijk evenement per jaar, de IBC in september en die was men al een keer bijna kwijt omdat de hotelprijzen in Amsterdam zo excessief waren. Borstklopperij dus van bestuurders, die ondertussen het glasvezelnetproject laten versloppen. Niet alleen haken partners als Tweak en Unet af, het Italiaanse BBNed als netwerkbeheerder doet niet veel meer dan ADSL (snel internet) verkopen waar men het makkelijk en goedkoop kan aanleggen. De bedoeling van dat glasvezelnet was dat ook andere en nieuwe en gemeenschapsdiensten een kans zouden krijgen, daarmee overtuigde men de Europese Commissie, maar in de praktijk komt daar niets van terecht. BBned is gewoon een ADSL concurrent met overheidssteun, en dat gaat nog eens een keer een forse boete kosten. B&W maakt goede sier met leuk quasi-nieuws, maar let niet op hoe lopende projecten worden misbruikt, net als destijds bij het kabelnet. En neem Salto, A2 gaat per 1 juli alweer naar een andere frequentie (256, S15) en er worden nu maar studio’s verhuurd in Pakhuis de Zwijger, want de energie voor lokale omroep is ook al weggezakt, terwijl juist daarin Amsterdam ooit echt voorop liep, in de tijd dat de Digitale Stad door hackers (ICT-krakers) op de kaart werd gezet.

 

 

Krakers worden terroristen

Ik maak me ongerust, de verharding neemt toe en onze vrijheden worden, het lijkt haast stelselmatig, geofferd aan een vals gevoel van veiligheid. Er worden zondebokken gezocht, en of dat nu columnisten, cartoonisten of krakers zijn, het overheidsoptreden wordt afgedekt en omdat het afkalvende regentenclubje van Bos en Asscher de peilingen vreest, gaat het steeds verder. In de kranten krijg je de indruk dat de krakers binnenkort het Paleis op de Dam in de fik willen steken en eigenlijk vermomde terroristen zijn. Met foto’s van wapens wordt de indruk gewekt dat het om hard geweld gaat, maar ik noem een doosje patronen naast een gaspistool (dat helemaal niks afschiet, alleen maar lawaai maakt) afbeelden manipulatief. Het ging om tientallen woningen, een onverwachte ontruiming en eerlijk gezegd, bij mij hangt ook een Japans zwaard aan de muur, mijn kinderen zitten op schermles, hun oude honkbalknuppel, het seinpistool van m’n boot, de vlindermesjes in een rommeldoos die ze ooit lekker stoer op de markt in Antwerpen kochten, mijn dure keukenmessen, een inval in mijn huis levert een nog indrukwekkender plaatje op. En zeker, onder die 51 gearresteerde krakers zullen een paar slechterikken zitten, die ook best aangepakt mogen worden, maar het hele beeld duidt op escalatie, polarisatie, stemmingmakerij. Cohen speelt daar een nare rol in, iedereen te vriend houdend, maar wel degene die de onverwachte en heel dure (ME-ers in het weekend kosten extra en de inzet ’s morgens ging zo snel na wat nachtelijke overlast dat het wel op een opzetje lijkt) inval goedkeurde. En wat me vooral zorgen baart, is dat we nu een nieuwe onderklasse aan het stigmatiseren zijn, de Oost-Europese migranten. Slecht volk, berichten de media onderhuids, dat kraakt maar en steelt werk van brave Nederlanders, gooit ruiten in, een nieuwe vijand, een groep die we makkelijk de schuld kunnen geven. Maar let wel, die Oost-Europeanen komen hier (legaal nu) om te werken, een bestaan op te bouwen, misschien als muzikant, filmer, straatartiest, bouwvakker, vuilnisman of helaas, als drugsdealer. Ze krijgen geen uitkering, hebben geen recht op een huis en wat doe je dan? Door hen te discrimineren en dat proef je duidelijk in de berichtgeving, dwingen we ze de criminaliteit in. Dat patroon kennen we, bij eerdere migrantengolven is dat soms goed fout gelopen. Amsterdam, en Cohen voorop, moeten niet alleen menselijkheid en barmhartigheid voorwenden, maar er een beetje hart in leggen.

 

 

Juli 2008

 

Balans of platmaken

Burgemeester en wethouders hebben onlangs de pers eens uitgenodigd om de balans op te maken. Ik ben daar nooit bij, de innige relatie tussen voorlichters, journalisten en de politiek was en is in Amsterdam bij uitstek het middel om dingen onder de pet te houden, maar mocht via de likkende pers vernemen dat wethouder Asscher (die van dat uiteenvallende regentenpartijtje) toch wel bezorgd is over de groeiende tweedeling. Ja, dat merken we allemaal, de tegenstelling tussen rijk en arm, wit en zwart, zakkenvullers en sappelaars, burger en politiek, politie en illegaal wordt steeds meer voelbaar. Daar moeten we wat aan doen, helemaal mee eens, maar is dat een geldkwestie? Die problemen los je niet op met meer geld, zeker niet als dom beleid, weinig controle en grove missers ondertussen miljarden kosten (en 1 miljard tekort is toch even 2000 euro per Amsterdams gezin, wilt u even bijtikken?). Eigenwijs geritsel van vorige wethouders (zoals wethouder Köhler (GL) met de NZ lijn) en gewoon blunderen (Belliot (PvdA) gaf miljarden weg voor een fooi), maar wat geeft het, politici worden nooit afgerekend op missers. Maar wat dan te doen? Misschien gewoon die burger weer serieus nemen, ophouden met het aandraaien van de repressie-tang, Amsterdam weer leuk maken, zorgen dat de buitenlui het hier ook naar hun zin hebben, kortom positief denken. Niet met malle campagnes, steeds meer studiereisjes, steeds meer leerling agenten op straat en hordes verkeersregelaars, maar gewoon doen, tolerant, magisch, vriendelijk, barmhartig en af en toe lekker gek. Willen we T-shirts met IDamnedSterdam of liever gewoon toeristen die het naar hun zin hebben, met musea die dan misschien niet helemaal hip zijn, maar wel open, met een horeca die wat kan en mag verdienen, met festivals die Amsterdam doen bruisen, met mensen die naar elkaar knikken en glimlachen.

 

 

 

 

Aardig van onder af

Ik heb wel eens onder vier ogen met Cohen gepraat en hem erop gewezen, dat als je de stad, de burgers en de bezoekers niet aardig bejegent, de reactie voorspelbaar is. Dat is een magisch gegeven, de wet van wederkerigheid en ik geloof in die toverformule. Wie goed doet, goed ontmoet, maar ik vrees dat onze burgemeester dat niet helemaal begrepen heeft (maar ik kan me vergissen). In iedere geval is er top-down weinig aardigheid, dus laat ik het eens anders proberen. Als al die leerling agenten en agentes (met één streepje, u ziet ze meestal getweeën op bonnenjacht) nou eens iedere maandag, op eigen initiatief, gewoon gaan praten met burgers, en dan liefst met wat oudere Amsterdammers (in alle kleuren) en hen vragen hoe het gaat in hun buurt, welke leuke gebouwen, hoekjes en verborgen schatten er allemaal zijn, wat hen bezighoudt, wat ze leuk vinden. Misschien gaat een wat meer ervaren agent wel met ze mee (dat is of was toch het idee van leerling-agent zijn) maar anders, jongelui, gewoon doen! We weten met z’n allen heel goed wat er aardig is, wat goed gaat, en in die contacten komen dan vanzelf de suggesties, de goede raad en een stukje wederzijdse genegenheid. Maak maandag Oom (of tante) Agent dag! Laat die commissarissen maar vergaderen en wijsneuzerig doen, op straat kan en mag het ook plezierig zijn, mag je als agent (of ambtenaar of verkeersregelaar) ook best een beetje “Mensch” zijn. Geen handhaver, maar beschermer van de openbare orde, aanspreekpunt, even een dagje dat rustige vertrouwen en respect uitstralen. Ouderwets en het zal even wennen zijn, maar wel zo leuk en erg effectief.

 

Dik en angst hangen samen

We worden steeds dikker, ongezonder en dat ligt volgens de deskundologen aan onze voeding, we gaan de Amerikanen achterna. Meer trans vet, meer suiker, meer fast food en allerlei snoeperijen en kijk eens, we worden gemiddeld zwaarder, overgewicht wordt normaal en dat is niet gezond. Klinkt allemaal logisch en ik kan er nog hele theorieën aan vastknopen, over zuurgraad, over het verband tussen stress, verkeerd eten en reuma, rsi, adhd enzovoorts. Maar vraagt niemand zich af waarom we dan al die verkeerde dingen eten?  Dik worden is, in heel algemene termen, een psychosomatisch verschijnsel, een reactie op omgevingsfactoren, veel meer dan een genetisch gegeven. Dat kan verveling zijn, je niet geaccepteerd voelen, een heel scala van gevoelens kan zorgen dat je te veel of verkeerd gaat eten. Wat is in Amerika, waar overgewicht een nog veel ernstiger probleem is, nou de laatste tientallen jaren de meest opvallende emotionele trend? Dat is moeilijk precies aan te geven, maar onzekerheid, schuldgevoel, ontworteling, vervreemding zijn zeker factoren, om nog maar niet te spreken van steeds meer geweld, thuis, op scholen en overal, Amerika is eigenlijk altijd in oorlog. Is het dan vreemd dat mensen aan het eten slaan, een dikke verdedigingslaag opbouwen, verslaafd raken aan eten en consumeren, om die angst maar te kalmeren? Ik stel dus, dat ook hier dat dik worden een symptoom is, niet het gevolg van gebrek aan discipline of karakterologische zwakte, maar van steeds meer angst, steeds meer druk, steeds meer repressie. Campagnes tegen overgewicht zouden zich daar op moeten richten, iets doen aan de openbare onrust,  aan het gevoel van onmacht dat ons wordt opgedrongen door een overheid die steeds meer ruimte neemt, regels stelt en die met allerlei rotsmoezen en angstverhalen handhaaft. De prijs van onvrijheid is onze gezondheid, zogenaamde veiligheid betalen we in levensjaren en kwalen.

 

De dood komt langs

 

Soms scheert de dood langs je heen, als je net een ongeluk misloopt of er iemand in je omgeving sterft. Dan ga je weer even nadenken over wat dood en dus leven betekent. Voor mij heeft dat te maken met “thuiskomen in het niet-zijn”. Als je alles wat je aan het leven bindt, niet alleen de materiële dingen, maar ook je opvattingen over liefde, rechtvaardigheid, goed en kwaad, ziekte en waarheid overboord kunt zetten, dan ben je werkelijk vrij. En dat gebeurt als je dood gaat, in het echt of als je het ego kunt laten gaan en al die opvattingen en gehechtheden laat varen. Dan kom je thuis, in het niet-zijn. Want wat is het leven anders dan ons eigen en zo uniek ervaren complex van opvattingen, van projecties en frustraties, angsten en woede, van gehechtheden en verbeeldingen? De wereld is altijd je eigen wereld, het Oosterse “Thou are That”, je leeft in het spinsel van je eigen matrix. Daar aan ontsnappen is vrijheid, thuiskomen, samadhi, verlichting. Dat inzicht is niet nieuw, William Shakespeare schreef naar mijn mening over datzelfde DAT: “To be or not to be That” is de grote vraag (dus iets anders dan “to be or not to be, that is the question”;  mijn afwijkende interpretatie van die regel is mogelijk, omdat men in die tijd geen interpunctie zoals komma’s gebruikte) en in die dubbele interpretatie ligt precies de filosofische brug naar het niet-zijn als ontsnapping uit het “That”.  Wat ik aantref als ik werkelijk thuiskom in die zin weet ik niet, maar ik hoop toch dat ik dan m’n wankelende internet-verbinding, de blauwe brieven, de pijn in m’n lijf en dat knagende minderwaardigheidsgevoel kwijt ben. En hemel of hel is dan ook een zo menselijke en beperkte visie, ook dat onderscheid verdwijnt dan wel.

 

 

 

 

Juni 2008

 

Albert Hofmann

De ontdekker van LSD, Dr Albert Hofmann, is op 102-jarige leeftijd gestorven. Het bewustzijnsverruimende middel, waarvan hij in 1943 de wonderlijke eigenschappen ontdekte, was zijn zorgenkind, maar ook een wondermiddel. Zoals alle geneesmiddelen, want zo werd het in de begintijd zeker gezien, heeft LSD zeer positieve, maar ook wat angstige kanten. Die werden, om allerlei redenen, overdreven en daarom is LSD nu een verboden middel en dat is jammer, want uit eigen ervaring weet ik, dat je van een trip veel kunt leren, over jezelf, over de werkelijkheid en over de mystieke eenheid van alles. Door LSD is men anders gaan denken over “andere” staten van bewustzijn, het hele denken over bijvoorbeeld sjamanisme en mystieke ervaringen is veranderd, LSD zette bewustzijn op de kaart. Misschien juist daarom werd dit “heilige middel”, zoals Hofmann het zelf noemde, in de illegale sfeer gedrukt, dat was een politieke beslissing die meer met Vietnam en onderdrukking van vrij denken van doen had dan met de schadelijkheid..

Albert, ik mocht hem van nabij meemaken, was een bijzonder mens, die nog op hoge leeftijd snoepte van z’n eigen wondermiddel en op z’n honderdste verjaardag in Basel in 2006 nog fris en helder de duizenden bezoekers toesprak. Hij was zeker niet kinds, maar ik bewonderde vooral zijn kinderlijke enthousiasme, voor de natuur, voor de kunst, voor het leven, in iedereen die hij tegenkwam zag hij het positieve. Tussen de vele goeroes, heiligen, spirituele leiders en wetenschappers die ik heb ontmoet was hij een lichtend baken. Wereldbefaamd, maar voorkomend en geïnteresseerd in iedereen, blij je z’n tuin met vlinders en bloemen te kunnen tonen. En voor mij een voorbeeld, een autoriteit, die in liefde boven het gekibbel van de psychedelische hippies en deskundologen stond, een waarachtig grote geest die me raakte.

 

Voetbal-religie

Oranje moet, want we voetballen weer eens mee! Dus tuigen we de stad weer op, iedere kroeg, iedere snackbar en zelfs hele straten gaan op oranje, koning voetbal regeert. Historisch gezien is het natuurlijk nooit zo bedoeld, maar ons koningshuis vaart er wel bij. Die kleur hebben we te danken aan Orange, een streek diep in Frankrijk, waar w e behalve de afstamming van de vader de vaderlands, de eerste Prins Willem, verder weinig mee te maken hebben. Ook genetisch niet meer, onze Oranjes stammen alleen via een omweg van hem af, maar het blijkt een PR-treffer, Nederland is oranje en oranje is Nederland. Makkelijk, want dat rood-wit-blauw hebben veel andere landen ook, en zo blijven we herkenbaar. Met petten, mutsen, jasjes en steeds weer creatieve vondsten om je vooral oranje uit te dossen. Van mij mag het, maar ik heb er wat andere associaties mee dan het voetbalspel. Ik moet vooral denken aan de Kumbha Mela in India, waar miljoenen hindoes in meest oranje gewaden een bad in de Ganges nemen. Of aan de Summer of Love (1967) in San Francisco, waar toen ook Oranje een favoriete kleur was. Amsterdam in oranje, zouden we er ook wat heiliger van worden?

Medische statistiek

 

Vrijwel iedereen loopt vroeg of laat tegen de medische muur op, want helemaal gezond zijn we zelden en blijven dat vrijwel nooit als je wat ouder wordt. Je krijgt chronische klachten, sluipende ziektes zoals reuma of ouderdoms-diabetes en blijkbaar hebben we allemaal zwakke harten, want je bloeddruk en cholesterol is nooit optimaal, en dan zit je zo aan de pil. We slikken wat af, op doktersrecept of omdat we wat extra vitamines denken nodig te hebben. Daarmee vallen we echter in handen van de pharmacologische tovenaars, de bedrijven die al die pillen ontwikkelen en op de markt brengen. Toegegeven, na veel onderzoek en tests, en de overheid controleert dat streng, dus slik je braaf mee. Maar ik heb gemerkt, dat veel medicijnen helemaal geen effect hebben, vooral als het gaat om balansklachten en auto-immuun aandoeningen (ik heb zelf reuma). Goed letten op je gewicht, stress vermijden, gezond eten, voor mij is dat de beste medicijn en zonder bij-effecten. Maar ik ben wel nieuwsgierig en dus ben ik eens gaan speuren naar de effectiviteit van geneesmiddelen. Daar blijkt een (statistische) indicatie voor te bestaan, die heet NNT ofwel “number needed to treat”, het aantal patiënten dat een bepaald medicijn moet gebruiken om te voorkomen dat er één geval echt mis gaat. Die cijfers zijn verontrustend hoog. Voor cholesterol verlagende middelen, die heel veel worden voorgeschreven, is de NNT in de orde van 100, slechts één op de honderd gebruikers heeft er echt baat bij (in het voorkomen van een hartaanval) volgens een analyse in BusinessWeek. Je zou ook kunnen zeggen dat 99 mensen onnodig die dure pillen slikken, maar ja, je zult maar die ene zijn. Daarom is een ander getal ook belangrijk en dat is NNH ofwel “number needed to harm”, en dat betreft vooral de bijeffecten. Hoe schadelijk is een medicijn ofwel (statistisch gezien) hoeveel mensen kunnen dat gebruiken voordat het een keer mis gaat. Nu ben ik geen medicus en laat de NNT/NNH afweging voor anderen maar over aan de doktoren, maar voor mezelf kijk ik er wel naar en slik zelf b.v. geen prednison en ben geneigd om homeopatische middelen te gebruiken met een zeer hoge NNH en dus weinig risico. Maar wat blijkt nu, er komen wetten (Codex Alimentarius) aan die juist dergelijke middelen gaan verbieden en ons dus dwingen naar de zogenaamd “bewezen” geneesmiddelen, waarvan de effectiviteit dus ook erg laag blijkt te zijn, maar die in het algemeen veel bijverschijnselen kennen. Weer een stukje vrijheid  naar de knoppen!

 

Zwart of wit, bibob bepaalt

In Amsterdam probeert men bijna wanhopig de zogenaamde onderwereld aan te pakken, zonder veel resultaat, behalve dan dat er steeds nieuwe controlerende instanties en regels bijkomen. Nu weer de wet Bibob waarmee men alle bouwprojecten boven de 100.000 euro extra gaat controleren, door weer een club ambtenaren die daarmee toch een soort opsporingsbevoegdheid en dus macht krijgen. Weer een bedreiging, weer controle, weer angst zaaien en onzichtbare beslissingsbevoegdheid. Vroeg of laat leidt dat tot corruptie, daar kun je op wachten, herinnert u zich nog Parkeerbeheer, de bouwschandalen op de Wallen, het gerommel met de Zuid-as? Van hoog tot laag zie je in ons land zelfverrijking, achterkamertjesgedoe, fraude en geritsel. Hoeveel ambtenaren, adviseurs, directeuren van semipublieke ondernemingen, woningcorporaties, publieke omroepen, consultants of politiecommissarissen in onze stad verdienen meer dan Balkenenende? Het zijn er heel veel, en dat los je dus niet op door de kleine ondernemers of particulieren die een schuurtje willen bouwen een derdegraadsverhoor af te nemen. Dat los je niet op door de sex-business in de publieke sfeer te trekken of gewoon uit te roeien. Daar kun je misschien iets aan doen door de normen en waarden in de overheid en de bovenwereld te handhaven, door inderdaad een lijst te publiceren van wie in onze stad overmatig uit de ruif vreet.

 

 

Juni 2008

 

Groen Links borstklopperij

Groen Links klopt zich in een Groen Links Amsterdam krantje stevig op de borst, niet ongebruikelijk in politiek Amsterdam, fouten toegeven doen we niet graag, successen claimen des te makkelijker. Een Groen Links wethouder drukte de NZ lijn door met enorme financiële risico’s, door de bankencrisis gaat de Zuidas van Poelgeest dezelfde kant op. Groen Links wil een gezonde stad en daar kan niemand op tegen zijn, we zitten met vervuilde lucht en met die hittegolven merk je pas goed hoe benauwd het kan worden. Maar los je dat op door autootje te pesten zoals Groen Links dat wil. Men roept dat sinds de verhoging van de parkeertarieven, en die wil Groenlinks nog verder fors verhogen, het autoverkeer in het centrum 25% afnam (in 15 jaar). Maar de middenstanders zullen terecht stellen, dat daarmee hun omzet ook enorm geschaad is en dat het milieu nauwelijks baat heeft, want in de regio werd 35% meer gereden. Het verkeer verschuift dus alleen maar, het probleem wordt in wezen niet opgelost, maar de centrumfunctie met winkels, horeca en toeristen voor de musea, sex en de hash wordt aangetast. Want als we even aannemen dat de bewoners min of meer hetzelfde rijgedrag vertonen, dan is de afname van het aantal auto’s van (geld uitgevende) bezoekers dus veel meer dan 25%, wel in de orde van 60 to 70% minder en vertaal dat nu eens in hier niet bestede euro’s. Slim omgaan met parkeren, fietsen bevorderen, kleine auto’s voorrang geven, allemaal mooi en heel populistisch gebracht, maar wordt de burger niet bedonderd? De stad wordt op allerlei manieren ontdaan van z’n economische en culturele trekkracht, het alternatieve waar men voor komt wordt bewust weggezuiverd, en met hoge parkeertarieven isoleren we de burgers omdat een bezoekje onbetaalbaar wordt . Dat is misschien Lekker Leven in de Groen Links optiek, de burger weet beter, maar heeft geen keus meer.

 

Groenwassen

“Groenwassen” is het misbruiken van ecologische en “groene” argumenten om gewoon weer eens flink de burger van z’n geld af te helpen. Natuurlijk zijn er ook oprecht milieubewuste bedrijven, maar te vaak zie je nu dat “groene” als een soort wonderolie om diensten en producten aan de man te brengen. Groene stroom, dat wil toch iedereen, dat je daardoor vastzit aan kleine lettertjes valt niet op, je wordt overspoeld met groene aanbiedingen en heel vaak gaan de overheid, de woningcorporatie of andere semi-publieke organisaties er breed achter hangen, meeliften op de groen golf maar stiekem zelf leuke deals maken. Neem de spaarlampen, dat zou toch wel even gaan besparen, men wil zelfs de gloeilamp gaan verbieden, de politiek wil “groen” scoren. Maar wat blijkt, die gloeilamp is in veel toepassingen onmisbaar, helemaal niet zo verkwistend qua energie, goedkoop en milieuvriendelijk te maken en helemaal niet zo achterhaald. Men rommelt met de cijfertjes, zo’n spaarlamp produceren is ecologisch duur, er zit kwik in, ze gaan vaak helemaal niet zo lang mee en zijn voor veel toepassingen gewoon niet geschikt. En wat belangrijker is, de nieuwe generatie LED lichten zijn nu misschien nog duur, maar ecologisch wel “gezond” en nog veel zuiniger dan spaarlampen of TL. Als de politiek werkelijk het milieu wil helpen, dan zou investeren in LED technologie door research en proefprojecten, zoals Amsterdam nu overigens ook gaat doen, complimenten daarvoor, heel verstandig zijn. Maar blijkbaar is er een stevige lobby voor de spaarlamp en ik vraag me af, welke belangen hier werkelijk spelen en of hier niet leuk wordt groengewassen wat in feite het met dikke winst uitnutten van fabricagecapaciteit is. De burger en het milieu betalen de rekening wel.

 

Zorgpaleizen te water

Er komen steeds meer cruiseschepen naar Amsterdam en dat zijn ware zorgpaleizen geworden. Het kan niet op, ze steken niet alleen torenhoog boven de stad uit, maar wat een technische wonderen.  Het zijn mini-steden waar vooruitgang niet alleen een technology-push, maar een market-pull karakter heeft, er is vraag naar. Ik denk dat de seniorenmarkt, de behoeften van de vergrijzende baby-boomers met vette pensioenen en vroege uittreding een duidelijke groeimarkt is voor brede convergentie. Niet alleen van convergentie in de zin van meer elektronica en meer computers, maar convergentie van waar dat allemaal voor bedoeld is, comfort, recreatie, gezondheid, zorg, veiligheid. De integratie van wat we in brede zin kunnen aanduiden als hospitality voor de senioren markt krijgt een praktische, misschien wat overdreven commerciële vorm. Reizen, timeshare, communicatie, entertainment en zorg worden bij elkaar worden gepakt in cruiseschepen voor 2, 3 tot 4.000 gasten, voorzien van de laatste snufjes om vooral ouderen van dienst te zijn. De grote hotelketens stappen daar ook in, Radisson met cruise lines, Hyatt met senior living, Marriott met timeshare en senior living, maar dat is pas het begin. De gated community, liefst zonder zichtbare maar wel degelijk met digitale hekken, is in opkomst en zo’n hypermodern cruiseship is daarvoor een mooi prototype. We moeten voorzichtig zijn, er kleven ook nadelen aan dergelijke elitaire opzetjes. Ik zou de directies van zorginstellingen en bejaardenhuizen zeker aanraden om eens aan boord te gaan kijken, al was het maar om eens te zien wat “service” met een Amerikaans accent kan betekenen.

 

De Is-ness van Google en Hollands Bezit kosten

De informatica overvleugelt ons, iedere week is er wel weer wat nieuws, weer een site, weer ‘n  gadget, weer een dienst, weer iets wat we niet kunnen of mogen ontberen. Ik zit in dat vak, maar raak wel eens de weg kwijt, wat moet ik nou met nog een social networking website, nog een onmisbare portal voor dit, of een betaaldienst voor dat. Ik kom van alles tegen op het web, maar uitvinden waarom de beheerskosten van het Robeco Hollands Bezit van 0,63% naar 1,13% zijn gestegen, dat lukt niet. Of eens checken hoe de miljoenen die Amsterdam stopt in Futureweb en glasvezel worden besteed, vergeet het maar. Nu zeggen de specialisten, dat dat komt omdat we niet werken met de werkelijke betekenis van gegevens, de zoekmachines werken met data, harde bits en bytes. We moeten overgaan naar wat ze het “semantische web” noemen. De semantiek is de wetenschap die zich bezig houdt met de betekenis van woorden en zinnen, maar eigenlijk moeten we nog verder gaan, ook de betekenis van beeldmateriaal speelt mee. Eigenlijk kom je dan bij de filosofische vraag naar de “is-ness”, naar het wezen der dingen. Geen losse data of feiten, maar inzicht, besef van wat hier en nu belangrijk aan iets is, een rechterhelft bewustzijn dat niet logisch of causaal is, maar tijdloos en essentieel. Dat is wat we eigenlijk zoeken, maar we krijgen voorlopig vooral stapels links en zinloos veel verwijzingen. Maar er is dus hoop, next-web neigt naar wisdom-web, informatie wordt weer gezien als iets wat de ontvanger raakt en betekenis heeft, de magie sluipt via de achterdeur weer de automatisering binnen. Net als in de tijden van Hume en Kant zijn we overvoerd geraakt met het rationele, depressief door de data-overvloed, en proberen we weer zin te geven aan onze ervaring. Ik voel me wat dat betreft ook magisch depressief, zoek naar andere wegen om die hele informatisering weer een plek te geven; wat is de is-ness van Google.com

 

 

Mei 2008

Onze digitale schaduw

 

We weten het ondertussen wel, wie een mobiele telefoon bij zich heeft is traceerbaar, men kan uitvinden waar je wanneer was en dat wordt ook nog een tijdje bewaard, misschien wel voor altijd. Een onrustig gevoel, en omdat ook je emails worden gescand, men met allerlei verfijnde technieken alle international gesprekken scant, en er steeds meer bestanden aan elkaar worden gekoppeld, is er van privacy, van lijfelijke vrijheid geen sprake meer. Je bent verdachte en feitelijk schuldig tot het tegendeel  bewezen is, dat is een totale omkering van wat vroeger gold, namelijk dat je a priori onschuldig bent en dat de integriteit van je lijf onaantastbaar is (habeas corpus). Met als excuus het terrorisme, of de zogenaamde veiligheid gaat het steeds verder, nu wil men weer maagdelijke meisjes gaan inenten tegen een door geslachtsverkeer overdraagbaar virus. Klinkt goedbedoeld, maar is weer een verdere aantasting van het recht op je eigen lijf, en ook eigen gedachten zijn al een tijdje gevaarlijk. Samen de Koran lezen is misdadige samenspanning, wat op je PC staat of je toevallig binnenhaalt is al min of meer publiek eigendom, want je zou, o, jee, eens rare of gevaarlijke gedachten kunnen ontwikkelen.

De digitale dwangbuis rukt op, niet alleen de overheid maar ook het bedrijfsleven en vrijwel alle organisaties, verenigingen, clubs, verzekeraars etc. slaan gegevens over je op, doen daar van alles mee en je weet vaak niet wat. Je krijgt bergen spam, popups en doorlinks naar vreemde sites, er liggen heel gerichte aanbiedingen in de post en op Schiphol loert die marechaussee ook naar dingen waar je alleen maar naar kunt raden. De politiek maakt zich daar zogenaamd bezorgd over, we hebben privacywetgeving, bestandsbeheerders moeten aan allerlei eisen voldoen, maar in de praktijk wordt onze zogenaamde digitale voetafdruk (digital footprint) steeds groter en onnavolgbaar. Met als excuus de veiligheid en het terrorisme wordt alles bewaard, gescand, geanalyseerd. En we helpen zelf druk mee, via onze persoonlijke websites en Hyves, Facebook en andere social networking activiteiten zetten we het zelf online, vaak met allerlei details, foto’s en video’s. Maar beseffen we, dat een uitglijer hier of daar, je naam in een krantenartikel of zelfs maar een wat ongelukkig geformuleerde email je jarenlang, misschien wel eeuwenlang gaat achtervolgen. Die digitale schaduw gaat een probleem worden, die sleep je mee en als je beseft dat de sociale dienst, maar ook een werkgever, je ex, je buurman of een misdadige organisatie dat allemaal te voorschijn kan halen, wat doe je dan. Wie ben je eigenlijk, je eigen zelf of dat wat er op het internet over je staat, pyschologische en praktische identiteitsroof is geen verzinsel meer. Het zelf weghalen is een lapmiddel, al die sites, al die verkeersgegevens, al die emails staan nog ergens, er zijn organisaties die een backup maken van alle websites en zelfs van alle veranderingen. Wegduiken in de vergetelheid, je zonden achter je laten, het kan niet meer en het net wordt steeds enger aangetrokken. Er is geen proportionaliteit meer, de politie fouilleert tienduizenden mensen, steelt hun tijd, tast hun gevoel van eigenwaarde aan en voor wat? Om een paar zakmessen te vinden, een enkel alarmpistool, of gaat het om het afschrikken, dus om de terreur, het bang maken. Maar wie betaalt de echte kosten van al dat gewroet en gezoek, de depressies, ziekteverzuim, het gebrek aan ondernemingszin, de angst, het verlies aan creatieve geesten die verhuizen door dit soort gedoe?

 

Niks te vrezen

Dat je niets te vrezen hebt als je niets gedaan hebt of niets te verbergen hebt is een kulargument. Ook binnen het beste systeem worden fouten gemaakt, in onze Nederlandse rechtspraak blijkbaar heel stelselmatig. En wie tegen de spooknota’s van UPC gevochten heeft weet hoe moeilijk die strijd is. Hoe kun je je verdedigen in zo’n situatie, hoe kun je gegevens die over je bestaan en misschien fout of onvolledig zijn, zelfs maar kennen. We worden ingepakt, in een digitaal net wordt onze vrijheid, het recht jezelf te zijn, fouten te maken en daarvan te leren langzaam afgeknepen. En net als bij ratten in een kooi die je langzaam kleiner maakt gaan we dan elkaar bijten of erger.

Ik zie in die steeds groter worden digitale schaduw een psychologisch en filosofisch probleem, we verliezen onze experimenteer-ruimte, ons speelveld, we mogen geen fouten meer maken, we moeten ons braaf aanpassen, in woord en daad, maar ook in onze gedachten. Maar hoe leren we dan nog iets, durven we nog iets, ondernemen we nog iets?

De digitale schaduw is een wurgslang, met heel diepgaande persoonlijke en maatschappelijke gevolgen, het gaat niet om het verlies van wat privacy, maar om het verlies van menselijkheid, barmhartigheid, de computer is onverbiddelijk, een afgod zonder wroeging.

Ik weet ook niet wat er tegen te doen valt, want is betalen met je mobiel niet makkelijk, een irisscan op Schiphol sneller, iedereen een chip in z’n oor rationeel en efficiënt? Misschien moet er maar ieder jubeljaar (maar misschien is 50 jaar te lang) een virus worden rondgestuurd, dat ons onze digitale zonden vergeeft.

 

April 2008

 

Topverkoper of plezierreisjes

Amsterdam Topstad, onze Job reist er de hele wereld voor af, alsof Amsterdam serieus mee kan doen in de competitie tussen de echte wereldsteden. Veel gepraat over Amsterdam als merk, over promotie, aantrekkelijkheid als vestigingsstad, over cultuur en topkwaliteit, Amsterdam wil vijf-sterren reisdoel zijn. Maar vergeef me, we zijn qua omvang en stijl een Europees provincieplaatsje, met wat leuke dingen, toevallig leuk gelegen, maar duidelijk geen A-merk. Het krampachtig mee proberen te doen op topniveau is marketingtechnisch geen gezonde keuze, het is alsof de Hema edelbiefstukken gaat slijten, daar enorm reclame voor gaat maken, duur marktonderzoek laat doen, consultants inhuurt en meedoet aan biefstukken-vakbeurzen over de hele wereld, maar uiteindelijk komen de mensen er voor de worst. Die A-merk ambitie van Amsterdam, inclusief het Madurodam fatsoens/reinheidssyndroom, gaat ten koste van onze echte markt, de Nederlandse en Europese Sneakburgers, die op de sex en de tolerantie tippelen, maar wegblijven vanwege parkeertarieven, fouilleren en de angstbel. De PC Hooftstraat is een steegje vergeleken met de Kö, de K’Damm, Oxford Street of de Champs Elysee, een stukje me-too voor genaaide Ajax-aandeelhouders.

Mijn suggestie om het merk Amsterdam echt even in de markt te zetten? Een red light districtje en coffeeshop cum rokerij pleintje op Schiphol. Het grootste deel van de bezoekers op Schiphol is toch transitoverkeer, op kosten van de oren en longen van vooral de Amsterdammer. Geef ze dan waar ons Amsterdam wereldwijd toch bekend om staat, maar bespaar hen en ons de moeite om helemaal de stad in te moeten gaan. Ik vrees alleen dat er geen exploitanten te vinden zullen zijn, die door de Bibob-toets komen. Want zijn zakkenvullers als Cerfontaine, de bazen van wat we ooit “onze” woningbouwcorporaties noemden, van Bouwfondsen, Pensioenfondsen of oud wethouders die merendeels stelselmatig hun wachtgeld uitnutten, wel in staat om op nette wijze het bijna oudste beroep van de wereld, dat van hoerenbaas, goed in te vullen?